Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2022/3011 Esas 2022/5144 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davacı vekili ile davalı ... vekili tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı isteminin özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin 23.10.2003 tarihinden itibaren davalı işyerinde çalıştığını, iş sözleşmesini işçilik ücretlerinin ödenmemesi nedeniyle 4857 sayılı İş Kanunu'nun İş K. 24/1-a maddesi gereğince haklı nedenle feshettiğini ileri sürerek, kıdem tazminatı, fazla çalışma, hafta tatili ile ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı cevabının özeti:
Davalılar, davanın reddine karar verilmesini savunmuştur.
Mahkeme kararının özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak yazılı gerekçeyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Kararın davalı taraflarca temyizi üzerine, Yargıtay (Kapatılan) 22. Hukuk Dairesinin 26/11/2019 tarihli, 2016/23694 Esas, 2019/21557 Karar sayılı ilamı ile '' hükme esas alınan ve dosya kapsamına uygun bilirkişi raporunda fazla çalışma ücreti alacağı 37.399,75 TL olarak hesaplanmış, fazla çalışmaların tanık beyanları ile kanıtlanmasına göre mahkemece isabetli olarak hesaplanan bu tutardan % 30 oranında indirim yapıldığı belirtilmiş ise de, 36.545,67 TL hüküm altına alınarak hatalı sonuca ulaşılmıştır.
Bu itibarla, fazla çalışma ücretinden % 30 oranında indirim yapılması sonucunda mahkemece 26.179,82 TL’nin hüküm altına alınması gerekirken, eksik inceleme ile yazılı şekilde hüküm tesisi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.'' gerekçesiyle bozma kararı verilmiştir.
Mahkemece bozma ilamına uyma kararı verilmek suretiyle fazla mesai ücreti alacağının 26.179,82 TL olduğu belirlenilerek davanın kısmen kabulü yönünde hüküm kurulmuştur.
Temyiz
Karar, davacı vekili ile davalı ... vekilince temyiz edilmiştir.


Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalı ...'nın tüm, davacı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Davacının fazla mesai ücret alacağının belirlenmesi uyuşmazlık konusudur.
Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulunun 04/02/1959 gün ve 1957/13 esas, 1959/5 karar, ve 09/05/1960 gün ve 1960/21 esas, 1960/9 sayılı kararlarında açıklandığı üzere; Yargıtayca maddi hata sonucu verilen bir karara mahkemece uyulmasına karar verilmesi halinde dahi usulü kazanılmış hak oluşmaz ve Yargıtayın hatalı bozma kararından dönülmesi mümkündür.
Yargıtay (Kapatılan) 22. Hukuk Dairesi tarafından verilen 26/11/2019 tarihli, 2016/23694 Esas, 2019/21557 Karar sayılı ilamda, her ne kadar hükme esas alınan bilirkişi raporunda hesaplanan fazla çalışma ücreti alacağı tutarından % 30 oranında indirim yapıldığı belirtilerek verilen kararda hesaplama hatası yapıldığı gerekçesiyle bozma kararı verilmiş ise de, konunun yeniden ele alınması neticesinde; Mahkemenin bozma kararı öncesinde davacı vekilinin 21.01.2016 tarihli bilirkişi raporundaki fazla mesai ücret alacağı hesaplama şekline ilişkin somut itirazlarını haklı bulduğu, ancak ek rapor alınmaksızın re’sen hesaplama yapıldığı belirtilerek, davacının itiraz dilekçesinde bildirdiği tutara göre karar verdiği, bu hususun önceki temyiz incelemesinde dikkatten kaçırıldığı, bunun yanı sıra 21.01.2016 tarihli bilirkişi raporundaki fazla mesai ücret alacağı belirlenirken hesaplama hatası yapıldığının da açık olduğu zira; işyerinde kıdemli garson olarak çalışan davacının dosya kapsamına göre yılın Haziran Temmuz ve Ağustos aylarında haftada 28 saat, diğer aylarda ise haftada 21 saat fazla çalışma yaptığı belirlenmesine karşın; Örneğin; 01.01.2009 – 30.06.2009 döneminde haftalık fazla çalışma süresi ve hafta sayısı hesap tablosunda ayrı ayrı gösterilmeksizin 448 saat fazla çalışma süresine göre alacak belirlenmiştir. Oysa, 01.01.2009 – 30.06.2009 tarihleri arası dönemde 26 tam hafta bulunmakta olup, 26 haftanın 4 haftası Haziran ayına denk gelmekte olup, Haziran ayında 4x28 = 112 saat, kalan 22 hafta ise 21 saat fazla çalışma yapılan döneme denk geldiğinden, bu dönemde de 22x21= 462 saat fazla çalışma gerçekleşmiş olup,toplamı 462+112=574 saat fazla çalışmaya tekabül etmektedir. Bu döneme Ramazan Ayı ya da dini bayram da denk gelmemekte,yani çalışılmayan ve fazla mesai yapılmayan gün veya hafta da bulunmamaktadır. Buna karşın 01.01.2009-30.06.2009 döneminde rapordaki tabloda bu dönem fazla çalışma süresini 441 saat olarak hesaplandığı anlaşılmaktadır. Buna göre, Mahkemece 21.01.2016 tarihli bilirkişi raporundaki fazla mesai ücret alacağına itibar edilmemesi yerindeyse de, Mahkeme tarafından ilk karara dayanak hesaplamanın da açıklıkla gösterilmemesi sebebiyle denetleme imkanı bulunmadığından, bilirkişiden denetime elverişli şekilde hafta sayısı, haftalık fazla çalışma süresi ayrı ayrı gösterilerek usule uygun tanzim edilecek ek hesap raporu alınmak ve ilk kararın davacı tarafça temyiz edilmediği gözetilmek suretiyle davalılar lehine meydana gelen usulü kazanılmış hakkın ihlal edilmesinden kaçınılarak yeniden hüküm kurulması için, yazılı şekilde verilen karar bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgililere iadesine, 21/04/2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.