MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalıya ait işyerinde 14/08/2009 tarihinden itibaren aşçı olarak çalıştığını, görevi olmayan işlerin yaptırılmak istenmesi ve bunu kabul etmediğini beyan etmesi üzerine iş akdinin haksız olarak 19/12/2014 tarihinde feshedildiğini, aynı gün işverene noterden ihtarname göndererk işçilik alacaklarının ödenmesini istediğini ancak ödenmediğini beyanla işçilik tazminat ve bir kısım ücret alacaklarına hükmedilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının iş akdinin devamsızlık yapmasına bağlı olarak haklı sebeple feshedildiğini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
Kararın asli unsurlarından olan gerekçenin de hüküm fıkrasına uygun biçimde kararda yer alması gerekir. (Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulunun 1991/7 esas; ve 1992/4 karar sayılı ve 10.04.1992 günlü kararı)
Bu biçim yargıda açıklık ve netlik prensibinin gereğidir. Aksi hal, yeni tereddüt ve ihtilaflar yaratır. Hatta giderek denebilir ki, dava içinden davalar doğar ve hükmün hedefine ulaşması engellenir. Kamu düzeni ve barışı oluşturulamaz.
Davanın reddine veya kabulüne dair karar tefhim edildikten sonra bundan dönülerek yeni ve bundan farklı bir hüküm kurulamayacağı gibi, gerekçeli kararın kısa karara uygun yazılması ve kısa kararla çelişik olmaması da gerekir. Aksinin kabulü mahkemelere güveni sarsacağı gibi Anayasa ve kanunlarda yer alan açık kurallara aykırılık oluşturur.
Somut olayda, Mahkemece hükmün gerekçesinde; davacının fazla mesai ücret alacağı talebine ilişkin olarak, dinlenen tanık beyanlarına göre davacının haftanın 5 günü 09.00-18.00 saatleri arasında, cumartesi günleri ise 09.00-14.00 saatleri arasında çalıştığı, hafta içi 1 saat, cumartesi günleri yarım saat ara dinlenme süresinin mahsubu ile davacınını haftalık çalışma süresinin 44,5 saat olduğu ve 45 saati aşan fazla mesaisi bulunmadığından talebinin reddi gerektiği, ancak yanılgı ile talep doğrultusunda hüküm kurulduğu belirtilmiştir.
Bu duruma göre, kararın açıklanan gerekçesi ile kurulan hüküm sonucu arasında çelişki bulunduğu belirgin olmakla, Mahkemece Hukuk Muhakemeleri Kanunu"nın 297 ve 298. maddelerinin açık hükmü gözetilmeksizin yazılı biçimde karar verilmesi isabetli olmayıp bozmayı gerektirmiştir.
2-Hükme dayanak alınan raporda; davacının 5 tam yıl çalışması karşılığı 70 gün yıllık izin hakkı bulunduğu, işveren tarafından dosyaya sunulan belgelere göre davacının 56 gün yıllık izin kullandığı ve bakiye 14 gün için hesaplama yapıldığı, Mahkeme tarafından da bu hesaba göre alacağa hükmedildiği anlaşılmakla, gerekçeli karar içeriğinde 70 gün izin hakkı kaldığı yönündeki ifadenin yazım hatasından kaynaklı olduğu ve sonuca etkili bulunmadığı değerlendirilmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 28.05.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.