Y A R G I T A Y İ L A M I

MAHKEMESİ : Sivas 1. İş Mahkemesi
TARİHİ : 07/08/2015
NUMARASI : 2013/59-2015/544

DAVA : Davacı, kıdem, ihbar tazminatı, fazla mesai, yıllık izin, ulusal bayram ve genel tatil ücretinin ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı Y. Temizlik San. Ltd. Şti. ve S.. M.. avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı idareye bağlı kız yurdunda 10.05.2005-31.12.2005 tarihleri arasında davalı Y. Temizlik Şirketi nezdinde, 01.01.2006-31.12.2006 tarihleri arasında davalı Ö. Metal Şirketi nezdinde, 01.01.2007-06.01.2010 tarihleri arasında ise yine davalı Y. Temizlik Şirketi nezdinde temizlik işçisi olarak çalıştığını, davalı idare ile diğer davalılar arasında alt işveren-asıl işveren ilişkisi bulunduğunu, müvekkilinin 08.00-17.00 saatleri arasında çalışarak üç saat fazla çalışma yaptığını, 2009 yılı kurban bayramının üç günü hariç olmak üzere bayramlarda çalıştığını, 2009 yılı hariç yıllık izin kullanılmadığını, iş sözleşmesinin işverence haklı bir sebep yokken feshedildiğini iddia ederek kıdem tazminatı, ihbar tazminatı, fazla çalışma ücreti, yıllık izin ücreti ve bayram tatili ücreti alacaklarının faiziyle birlikte davalılardan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı idare vekili; davayı kabul etmediklerini, davacının idarenin işçisi olmadığını, husumet itirazlarının olduğunu, alacakların zamanaşımına uğramış olduğunu savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Davalı Y. Temizlik Şirketi vekili; davaya ve ıslaha karşı zamanaşımı itirazında bulunduklarını, davacının belirli süreli iş sözleşmesiyle çalıştığını, davacının iş sözleşmesinin 31.12.2009 tarihinde sürenin sona ermesi sebebiyle kendiliğinden sona erdiğini, ihbar tazminatı hakkının olmadığını, ayrıca kıdem tazminatı ve yıllık izin hakkı bakımından kıdem şartının yerine getirilmediğini, fazla çalışması ile bayram çalışmasının ise bulunmadığını, davacının iş sözleşmesi belirsiz süreli kabul edilirse de ortada bir fesih varsa bile bunun davacının davranışları sebebiyle işverence haklı sebeple yapıldığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Davalı Ö. Metal Taşımacılık Şirketi ise davaya cevap vermemiştir
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, bozmaya uyulup toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davalı işverenin iş sözleşmesini haklı bir sebep bulunmaksızın feshettiği, diğer alacaklarının da bulunduğu gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davalı idare ve davalı Y. Şirketi vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalılar vekillerinin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında davacının fazla çalışma yapıp yapmadığı ve yapmışsa miktarının ne olduğu konusunda uyuşmazlık bulunmaktadır.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. Ücret bordrolarına ilişkin kurallar burada da geçerlidir. İşçinin imzasını taşıyan bordro sahteliği ispat edilinceye kadar kesin delil niteliğindedir. Bir başka anlatımla bordronun sahteliği ileri sürülüp kanıtlanmadıkça imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği kabul edilmelidir.
Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın yazılı belgelerle kanıtlanamaması durumunda tanık beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
İmzalı ücret bordrolarında fazla çalışma ücreti ödendiği anlaşılıyorsa, işçi tarafından gerçekte daha fazla çalışma yaptığının ileri sürülmesi mümkün değildir. Ancak, işçinin fazla çalışma alacağının daha fazla olduğu yönündeki ihtirazi kaydının bulunması halinde, bordroda görünenden daha fazla çalışmanın ispatı her türlü delille yapılabilir.
Mahkeme kararı daha önce fazla çalışma yönünden, “Somut olayda; davacının haftanın altı günü 08:00-17:00 saatleri arası çalıştığını iddia ettiği, davacı tanıklarından ikisinin davacıyı doğruladıkları, diğer davacı tanığının ise davacının üçlü vardiya sistemine göre çalıştığını ancak fazladan sekiz saat daha çalıştığını beyan ettiği anlaşılmaktadır. Mahkemece, davacının çalışma sistemi ile fazla çalışma yapıp yapmadığı hususunda tanıklar arasındaki çelişkinin giderilerek sonucuna göre fazla çalışma ücreti hakkında hüküm kurulması gerekirken eksik inceleme ile söz konusu talebin reddine karar verilmesi isabetsizdir. Kararın bu yönden de bozulması gerekmiştir.” denilerek bozulmuştur. Mahkeme bozmaya uyup çelişkiyi gidermiştir. Buna göre haftada altı gün üçlü vardiya şeklinde ve eleman yetersizliği sebebiyle haftada bir vardiya sonrası ek sekiz saat çalışma tespiti doğrudur. Ancak bu halde mahkeme tespitinde olduğu gibi ek sekiz saat doğrudan fazla çalışma oluşturmaz. Vardiya sistemine göre haftada altı gün bir saat ara dinlenmesi ile günde yedi saat üzerinden haftalık çalışma süresi 42 saat olup, haftada bir vardiya ek sekiz saatten de bir saat ara dinlenmesi düşülmesiyle toplam haftalık çalışma süresi 49 saat ve fazla çalışma süresi de haftalık dört saat olmaktadır. Haftalık sekiz saat üzerinden fazla çalışma ücreti hesaplanması isabetsizdir.
3-Mahkemece daha önce kurulan hükümde davalı Ö. Metal Taşımacılık Şirketi hakkında hüküm kurulduğu ve davalı şirketin bir kısım alacaktan sorumlu tutulduğu, davalı şirketin kararı temyiz etmediği ve davalı şirket lehine bozma kararı verilmediği görülmektedir. Bozma sonrası usulü kazanılmış haklara riayet edilmeksizin davalı Ö. Metal Taşımacılık Şirketi hakkında davanın reddine karar verilmesi yerinde olmamıştır.
4-Yıllık izin ücretinde temerrüt edilmesi halinde dairemiz uygulamasına göre uygulanacak faiz türü kanuni faiz olup mahkemece bankalarca uygulanan en yüksek mevduat faizine hükmedilmesi de hatalıdır.
5-Nihayet davalı kurum 492 sayılı Harçlar Kanunu"nun 13/J. maddesi gereğince harçtan muaf olmasına rağmen davalı kurumun harca mahkum edilmesi doğru değildir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 09.12.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.