MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanığın "2010 ve 2011 takvim yıllarında sahte fatura düzenleme" suçlarını işlediğinin iddia ve kabul olunduğu olayda; Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun 08.11.2018 tarihli 2018/427 Esas ve 2018/517 Karar sayılı ilamı ile sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK"nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmadığının anlaşılması karşısında, tebliğnamede bu yönde bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş ve 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin uygulanmasının, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli 2014/140 esas ve 2015/85 karar sayılı iptal hükmü ile birlikte infaz aşamasında değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin kovuşturma neticesinde oluşan inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanık ve müdafinin yerinde görülmeyen diğer temyiz nedenlerinin reddine, ancak;
Sanık hakkında mütalaa ve vergi suçu raporuna uygun olarak 2010 ve 2011 takvim yıllarında sahte fatura düzenleme suçundan kamu davası açıldığı, Mahkemenin gerekçe ve kabulünün de aynı yönde olduğu halde hüküm fıkralarında eylemin “sahte belge düzenleyerek kullanma” şeklinde ifade edilerek hükümlerin karıştırılması yasaya aykırı,
Sanık ve müdafinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK’nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA; ancak yeniden yargılama yapılmasını gerektirmeyen bu hususun, 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 322. maddesi gereğince düzeltilmesi mümkün bulunduğundan, hüküm fıkralarından “kullanma” ibaresinin çıkartılması suretiyle diğer yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 02.12.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.