MAHKEMESİ : ANKARA BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ
TİCARET ANONİM ŞİRKETİ


TÜRK MİLLETİ ADINA


Taraflar arasında görülen davada Ankara 4. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 08/05/2017 tarih ve 2015/390 E. - 2017/188 K. sayılı kararın ayrı ayrı davalılar vekilleri tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesince verilen 29/11/2017 tarih ve 2017/1024-2017/1090 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davalılar vekilleri tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin inşaat sektöründe tanınmış ve tescilli "DUMANKAYA" esas unsurlu birçok markasının bulunduğunu, "DUMANKAYA" markasının YİDK’nın 2013/M-2418 sayı ve 30.05.2013 tarihli kararı ile tanınmış marka olarak sicile kaydedildiğini, davalı Şirket"in "DUMANKAYA" ibaresini içeren marka tescil başvurularının bir kısmının müvekkilinin itirazları neticesinde reddedildiğini, davalının bu kez aynı ibare için 2014/05782-3 numara ile endüstriyel tasarım tescil başvurusunda bulunduğunu, müvekkilinin başvuruya itirazının, diğer davalı TPMK YİDK’nın 2015/T-522 kararı ile yenilik ve ayırt ediciliğinin bulunduğu gerekçesiyle reddedildiğini, oysa davalının kötü niyetle hareket etmek suretiyle marka olarak tescil ettiremediği ibareyi endüstriyel tasarım olarak tescil ettirip koruma altına almaya ve müvekkilinin sektöründeki tanınmışlığı ile toplumda ulaşmış olduğu saygınlıktan haksız fayda elde etmeye çalıştığını, tasarım tescili talebinde yer alan "DUMANKAYA" ibaresinin gerek puntoları gerekse içerisine alındığı köşeli parantez şekli ile ön plana çıkarıldığını ileri sürerek, davalı TPMK YİDK"nın anılan kararının iptalini, diğer davalı tasarımının hükümsüzlüğüne karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı TPMK vekili, kurum kararının usul ve yasaya uygun olduğunu savunarak, davanın reddini talep etmiştir.
Davalı şirket vekili, müvekkilinin davacı ile işbirliği yaparak 1963 yılında başladığı iş hayatına 2013 yılından itibaren İbrahim Dumankaya Holding olarak devam ettiğini, davacıya ait 2010/04415 sayı ile tescilli “İbrahim Dumankaya” ibareli markayı 20.05.2013 tarihinde noterden yapılan sözleşme ile devraldığını, “DKY” ve “İbrahim Dumankaya” ibareli ve bu ibareleri içeren markalarını tescil ettirdiğini, bir kısmının tescil aşamasında olduğunu, müvekkilinin tescil başvurusunda bulunduğu tasarımın 554 sayılı KHK’nın tescil şartı olarak aradığı “yenilik ve ayırt edicilik” kriterlerine sahip olduğunu, davacının tescilli markaları ile müvekkilinin tasarım tescili için başvuruda bulunduğu logo görseli arasında, iltibasa yol açacak düzeyde benzerlik bulunmadığını, müvekkilinin 2014/05782-3 no’lu tasarımının “DKY” ve “İBRAHİM DUMANKAYA” markası ile seri marka oluşturmak amacı ile tescili talebinde bulunulduğunu savunarak davanın reddini istemiştir.
İlk derece mahkemesince iddia, savunma ve bilirkişi raporu doğrultusunda, davalı tarafın 2014/05782/3 no"lu tasarımının, davacıya ait 2013/18623 sayılı "DUMANKAYA" ibareli marka ile iltibas ve benzerlik oluşturduğu, davacı tarafın "DUMANKAYA" markasının inşaat ve konut sektöründe tanınmış bulunduğu, bilgilenmiş kullanıcı nezdinde iki marka arasında ekonomik bağ olduğu duygusuna kapılabileceği, davalı taraf tasarımının gazete küpür haberleri, panolar, reklamlar, çeşitli fuar ve organizasyonlarda sergilenmiş davacıya ait görseller karşısında yeni ve ayırt edici olmadığı, davacı markasının tanınmışlığından haksız fayda elde edebileceği, onun itibarına ve tanınmışlığına zarar verebileceği, dava konusu tasarımın yenilik ve ayırt edicilik vasfının olmadığı gerekçesiyle davanın kabulüne, davalı TPMK YİDK"nın 2015/T-522 sayılı kararının iptaline, diğer davalının 2014/05782-3 no"lu tasarımının hükümsüzlüğüne karar verilmiştir.
Karara karşı davalılar vekillerince ayrı ayrı istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
İstinaf mahkemesince yapılan yargılama sonucunda, mahkemenin vakıa ve hukuki değerlendirmesinde usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı gerekçesi ile davalılar vekillerinin istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı davalılar vekilleri temyiz etmiştir.
Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK"nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davalılar vekillerinin temyiz istemlerinin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK"nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK"nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 8,50 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalı şirketten alınmasına, aşağıda yazılı bakiye 13,00 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalı kurumdan alınmasına, 15/04/2019 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.