Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2020/4239 Esas 2022/4015 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK’nın 85/1, 22/3, 62, 50/1-a, 52/4, 63. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii, sanık ve mahalli Cumhuriyet savcısı tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya içeriğine göre, olay günü, gündüz vakti, meskun mahalde, sürücü belgesiz sanığın sevk ve idaresindeki kamyonet ile meskun mahalde, bölünmüş caddede seyir halindeyken geldiği olay mahalli kavşakta hızını azaltmadan seyir hızıyla sağındaki caddeye dönüşe geçtiğinde direksiyon hakimiyetini kaybederek yolun sağındaki bordür taşlarına çarpıp yaya kaldırımında bekleyen yaya ...’ya tamamen kusurlu olarak çarpması sonucu yayanın ölmesi ile sonuçlanan olayda,
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre,
Mahkemece sanık hakkında, sürücü belgesinin bulunmaması ve araç kullanmak konusunda yetkin ve ehliyeti olmadığı halde trafiğe çıkarak asli kusurlu hareketiyle ölüm meydana gelmesinde, bilinçli taksirle davrandığını kabul etmek gerektiğinden bahisle TCK’nın 22/3 maddesi uygulanmış ise de, sürücü belgesiz sanığın araç kullanmayı bilmediğine ilişkin bir delil ve iddianın bulunmadığı gözetildiğinde sanık hakkında TCK'nın 22/3. maddesi uyarınca temel cezada arttırım yapılmak suretiyle fazla cezaya hükmedilmesi,
Kabule göre ise;
1-TCK'nın 50/4. maddesinde, taksirli suçlardan dolayı hükmolunan hapis cezasının uzun süreli de olsa, diğer koşulların varlığı halinde adli para cezasına çevrilebileceği, ancak, bu hükmün, bilinçli taksir halinde uygulanmayacağı belirtilmiş olmasına karşın, meydana gelen olayda bilinçli taksirin koşullarının oluştuğu mahkemece de kabul edilmekle sanık hakkında tayin edilen uzun süreli hapis cezasının paraya çevrilmesi,
2-Sanık hakkında hükmedilen hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken, uygulama maddesi olan TCK'nın 50/4. ve 52/2. maddelerinin gösterilmemesi suretiyle CMK'nın 232/6. maddesine aykırı davranılması ve adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK'nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın, sanık müdafinin ve mahalli Cumhuriyet savcısının temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi uyarınca hükmün isteme uygun olarak BOZULMASINA, 24.05.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.