MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı tarafından, davalılar aleyhine 02.04.2013 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 03.07.2013 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalılardan ... ile ... tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:

K A R A R

Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması isteğine ilişkindir.
Davalılardan ... ile ... davanın reddini savunmuş, diğer davalı ... davaya cevap vermemiştir.
Mahkemece, davacıya ait 129 ada 97, 98 ve 99 parsel sayılı taşınmazlar yararına davalılara ait 129 ada 91, 92 ve 93 parsel sayılı taşınmazlar aleyhine geçit tesisine karar verilmiştir.
Hükmü, davalılardan ... ile ... temyiz etmiştir.
1-Yapılan yargılamaya, toplanan delillere ve dosya içeriğine göre davalılardan ... ile ...’nın diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiş, reddi gerekmiştir.
2-Ülkemizde arazi düzenlenmesinin sağlıklı bir yapıya kavuşmamış olması ve her taşınmazın yol ihtiyacına cevap verilmemesi geçit davalarının nedenidir. Geçit hakkı verilmesiyle genel yola bağlantısı olmayan veya yolu bulunsa bile bu yol ile ihtiyacı karşılanamayan taşınmazın genel yolla kesintisiz bağlantısı sağlanır. Uygulama ve doktrinde genellikle bunlardan ilkine “mutlak geçit ihtiyacı” veya “geçit yoksunluğu”, ikincisine de “nispi geçit ihtiyacı” ya da “geçit yetersizliği” denilmektedir.
Geçit hakkı kurulması davalarında amaç, genel yola bağlantısı olmayan taşınmazların yolla bağlantısının sağlanmasıdır. Bundan dolayı, geçit kurulurken ihtiyaç içinde olan taşınmaz kesintisiz olarak genel yola bağlanmalıdır. Buna uygulamada “kesintisizlik ilkesi” denilir.
Somut olayda, davacı maliki olduğu 129 ada 97, 98 ve 99 parsel sayılı taşınmazları lehine geçit kurulmasını talep etmiştir. Hükme esas alınan 07.06.2013 havale tarihli fen bilirkişi raporu ve eki krokide kırmızı renkle üçüncü alternatif olarak gösterilen güzergah davacıya ait parsellerden sadece 97 parsel sayılı taşınmaza bağlanmış, davacıya ait 98 ve 99 parsel sayılı taşınmazlarla bağlantı kurulmadığı görülmüştür. Dava ile davacının maliki olduğu birden fazla taşınmaz lehine geçit kurulması istendiğinden davacının her bir taşınmazının kesintisizlik ilkesine uygun şekilde yolla bağlantısının sağlanması gerekir. Mahkemece yapılması gereken iş davacının 129 ada 97, 98 ve 99 parsel sayılı taşınmazları lehine geçit hakkı tesisi talep ettiği gözetilerek bu konuda bilirkişiden ek rapor alınmak suretiyle davacının bu üç adet taşınmazı yararına her birinin ana yola kesintisiz bağlanacağı şekilde geçit hakkı kurulmasına karar vermek olmalıdır. Kesintisizlik ilkesine aykırı olarak geçit için belirlenen güzergahın sadece 97 parsel sayılı taşınmaza bağlanması ve bu şekilde geçit tesisi doğru görülmemiş, bu sebeple hükmün bozulması gerekmiştir.
Kabule göre de tercih edilen yolun genişliğinin hükümde veya hükme esas alınan bilirkişi raporunda gösterilmemesi de doğru görülmemiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte yazılı nedenlerle davalılardan ... ile ...’nın sair temyiz itirazlarının reddine, (2) numaralı bentte yazılı nedenlerle hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın istek halinde yatıranlara iadesine, 16.12.2013 tarihinde oybirliği ile karar verildi.