Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2021/7892 Esas 2022/3993 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Ceza Dairesi
İlk Derece Mahkemesi : Yalova Ağır Ceza Mahkemesinin 25.07.2017 tarih ve 2017/283 - 2017/181 sayılı kararı
Suç : Silahlı terör örgütü propagandası yapmak
Hüküm : 3713 Sayılı Kanunun 7/2-2.cümle, TCK'nın 62, 53, 63. maddeleri uyarınca mahkumiyet kararına ilişkin istinaf başvurusunun esastan reddi

Bölge adliye mahkemesince sanık hakkında silahlı terör örgütü propagandası yapma suçuna ilişkin kesin olarak verilen hüküm, 24.10.2019 tarihinde Resmî Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 7188 sayılı Kanunun 29. maddesi ile 5271 sayılı CMK’nın 286. maddesine eklenen üçüncü fıkradaki düzenleme gereğince temyiz yolunun açılması üzerine anılan Kanuna eklenen geçici 5. maddesinin 1/f bendinde belirtilen süre içerisinde temyiz edilmekle;
Temyiz edenlerin sıfatı, başvurularının süresi, kararın niteliği ve temyiz sebeplerine göre dosya incelendi, gereği düşünüldü;
Temyiz taleplerinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi;
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;
1-) Oluş, iddia, savunma, sanığa ait facebook paylaşımlarına ilişkin tutanak ve tüm dosya kapsamına göre; sanığın sosyal medya platformu üzerinden yapmış olduğu paylaşımlarının DEAŞ silahlı terör örgütüne ait amblem, resim veya işaretler içermediği hususu ve sanığın aşamalarda alınan inkara yönelik istikrarlı savunmaları gözetilerek; sanığın, anılan örgüte mensup olup olmadığı belli olmayan, yüzü maskeli ve elinde silah bulunan bir şahsın fotoğrafının altında "Cihat kıyamete kadar devam edecek bir farzdır" yazılı görseli sosyal medya hesabı üzerinden paylaşmaktan ibaret eyleminin silahlı terör örgütünün başvurmuş olduğu cebir, şiddet ve tehdit içeren yöntemleri meşru gösterecek, bu yöntemleri övecek, yada bu yöntemlere başvurmayı teşvik edecek nitelikte olmaması nedeniyle 3713 sayılı Kanunun 7/2. maddesinde yazılı silahlı terör örgütünün propagandasını yapma suçunun unsurlarının oluşmayacağı gözetilmeksizin, delillerin değerlendirilmesinde düşülen yanılgı neticesinde atılı suçtan beraati yerine mahkumiyetine hükmedilmesi,
2-) Kabul ve uygulamaya göre de;
a-) İddianamede talep edilmediği ve esas hakkında mütalaada belirtilmediği halde, sanığa 5271 sayılı CMK'nın 226. maddesi gereğince ek savunma hakkı tanınmadan, 3713 sayılı Kanunun 7/2-2. cümlesinin uygulanması suretiyle hükmolunan temel cezada arttırım yapılarak savunma hakkının kısıtlanması,
b-) Kasıtlı suçtan hapis cezasına mahkumiyetin kanuni sonucu olarak sanık hakkında kurulan hükümde, Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarih ve 2014/140 esas-2015/85 karar sayılı iptal kararı da gözetilerek, 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinde belirtilen hak yoksunluklarına karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
c-) Toplam 11,00 TL'den ibaret yargılama giderinin, 6183 sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanunun 106. maddesindeki terkin sınırının altında kaldığı anlaşıldığından CMK'nın 324/4. maddesi uyarınca bu giderin Devlet Hazinesine yüklenmesine karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, sanık ve müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan bu sebeplerden dolayı hükmün BOZULMASINA, 28.02.2019 tarihinde yürürlüğe giren 20.02.2019 tarih ve 7165 sayılı Kanunun 8. maddesiyle değişik 5271 sayılı Kanunun 304. maddesi uyarınca dosyanın Yalova Ağır Ceza Mahkemesine, kararın bir örneğinin bilgi için İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 29.06.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.