MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

Davacı, davalılardan işverene ait işyerinde geçen çalışmalarının tespitiyle, işçilik alacaklarının tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılardan Kurum ve davalılardan ... vekillerince temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
K A R A R

Dava, davacının 1.7.1998-1.9.2002 tarihleri arasında davalı işverenlere ait işyerlerinde geçen ve Kuruma bildirilmeyen sigortalı çalışmalarının tespiti ile alacak ve tazminat istemine ilişkindir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulü ile; davacının davalı şirketler nezdinde 1.7.1998 ile 1.9.2002 tarihleri arasında asgari ücretli ve tam süreli olarak çalıştığının tespitine, 919,45 TL kıdem tazminatı alacağının akdin feshi tarihi olan 1.9.2002 tarihinden itibaren işleyecek mevduata uygulanan en yüksek faiziyle birlikte, 349,75 TL ihbar tazminatının dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faiziyle birlikte, davalı şirketlerden müştereken ve müteselsilen tahsiliyle davacıya ödenmesine,davacının fazlaya ilişkin taleplerinin reddine karar verilmiştir.
HUMK"un 388/3. maddesi (HMK"nın 297/1-c) gereğince hükmün gerekçe bölümünde iki tarafın iddia ve savunmalarının özeti, anlaştıkları ve anlaşamadıkları hususlar, ihtilaflı konular hakkında toplanan deliller, delillerin tartışılması, ret ve üstün tutma sebepleri, sabit görülen vakıalarla, bunlardan çıkarılan sonuç ve hukuki sebep gösterilmelidir. Mahkeme kararlarının gerekçeli olması gerektiği hususu bir Anayasa emridir. Çünkü gerekçe hakimin tesbit etmiş olduğu maddi vakıalar ile hüküm fıkrası arasında bir köprü görevi yapar. Hakim gerekçe sayesinde verdiği hükmün hukuka uygun olup olmadığını yani kendi kendini denetler. Yargıtay da bir hükmün hukuka uygun olup olmadığını ancak gerekçe sayesinde denetleyebilir. Mahkeme kararlarındaki gerekçelerin hüküm fıkralarına uygun olması gerekir. (Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 06.03.1963 gün ve E:1963/4-99, K:1963/37 sayılı Kararı).
Somut olayda; gerekçe ile hüküm fıkrasının aykırı olduğu, temyize konu kararın incelenmesinden açıkça anlaşılmaktadır. Gerçekten, 13.4.2011 tarihli kararın gerekçe kısmında; "davacının 29.09.2000 tarihinde davalılardan...."nde işe girdiği bilgisini içeren işe giriş bildirgesindeki imzanın alınan Adli Tıp raporu ile davacıya ait olmadığının tespit edildiği, davacının davalı...."nin.... ve Hurdacılar Sitesindeki işyerinde 1.7.1998 ile 1.9.2002 tarihleri arasında 3 yıl 7 ay çalıştığının tespit edildiği belirtilmiştir. Ancak hüküm kısmında "davanın kısmen kabul ve kısmen reddi ile; davacının davalı şirketler nezdinde 1.7.1998 ile 1.9.2002 tarihleri arasında asgari ücretli ve tam süreli olarak çalıştığının tespitine" şeklinde hüküm kurulmuştur. Görüldüğü gibi gerekçe kısmında davacının, sadece davalılardan...."nde çalışmaları olduğu belirtilmesine rağmen, hüküm kısmında her iki davalı şirket nezdinde çalıştığı yazıldığından gerekçe ile kısa karar çelişkili olmuştur. Bu durumda, gerekçe ile hüküm fıkrası arasındaki bu çelişkinin giderilmesi suretiyle gerçeğe ve hukuka uygun bir karar verilmesi gerekmektedir.
Kabule göre de; davacının çalışmalarının birden fazla işyerinde geçtiğinin kabul edilmesi karşısında, hangi tarih aralığındaki çalışmaların hangi işyerinde geçtiğinin açıkça belirtilmeyerek, davacının davalı şirketler nezdinde 1.7.1998 ile 1.9.2002 tarihleri arasında asgari ücretli ve tam süreli olarak çalıştığının tespitine şeklinde infazı kabil olmayacak şekilde hüküm kurulması hatalı olmuştur.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgular gözönünde tutulmaksızın eksik inceleme ve araştırma ile yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalı Kurum ile davalı işveren...."nin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle; hükmün BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davalılardan ..."ne iadesine, 29.1.2013 gününde oybirliğiyle karar verildi.