MAHKEMESİ :AİLE MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen nafaka davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I
Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü.
Davacı vekili dava dilekçesinde özetle; müvekkilinin ve çocukların ihtiyaçları için davalının kendisi için 600,00 TL, müşterek çocuklardan ... için 500,00 TL, ... için 400,00 TL,... için 400,00 TL toplam 1.900,00 TL nafakanın davalıdan alınarak davacıya verilmesine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı cevap dilekçesinde özetle, davacı ile fikren ve ruhen anlaşamadıklarını, 2010 yılında davacı ile boşanmak istediğini, başka bir bayan ile birlikte yaşadığının doğru olduğunu, boşandıktan sonra ... isimli bayanla evleneceğini, ihtiyaçlarının olduğunu, davacının çalıştığını, davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece kısmen kabul kararı ile, davacı lehine takdir edilen tedbir nafakasının kaldırılmasına, müşterek üç çocuk lehine ayrı ayrı tedbir nafası hükmedilmesine dair karar verilmiş, mahkeme kararı davacı vekilince temyiz edilmiştir.
Dava tedbir nafakası talebine ilişkindir.
TMK’nun 195. maddesi uyarınca, evlilik birliğinden doğan yükümlülüklerin yerine getirilmemesi veya evlilik birliğine ilişkin önemli bir konuda uyuşmazlığa düşülmesi halinde eşler ayrı ayrı veya birlikte hâkimin müdahalesini isteyebilirler. Hâkim, gerektiği takdirde eşlerden birinin istemi üzerine Kanunda öngörülen önlemleri alır. Aynı yasanın 197. maddesine göre de; eşlerden biri, ortak hayat sebebiyle kişiliği, ekonomik güvenliği veya ailenin huzuru ciddi bicimde tehlikeye düştüğü sürece ayrı yaşama hakkına sahiptir.
Birlikte yaşamaya ara verilmesi haklı bir sebebe dayanıyorsa hâkim, eşlerden birinin istemi üzerine birinin diğerine yapacağı parasal katkıya, konut ve ev eşyasından yararlanmaya ve eşlerin mallarının yönetimine ilişkin önlemleri alır.
Tedbir nafakasında eslerin birliğin giderlerine güçleri oranında emek ve malvarlıkları ile katkıda bulunmaları gerekir (TMK Md. 186/son). Davacı eşin ekonomik durumunun davalı (kocadan) daha iyi olması veya davacının çalışması davalı (kocayı) tedbir nafakası yükümlülüğünden kurtarmaz. Ortak giderlere ( elektrik, su, telefon, kira, yakıt parası vs.) katılma yükümlülüğünü tamamen ortadan kaldırmaz. Bu durum sadece nafaka miktarının takdirinde etkili olabilir. Davacı kadının gelirinin bulunması ona tedbir nafakası bağlanmasını engelleyici bir hal değildir. Böylece "hakkaniyet" ilkesine uygun bir nafaka tespit edilebilir (TMK. Md. 4).
Hakim, eşlerin birlikte yaşarken sürdürdükleri hayat seviyesini ayrı yaşamaları halinde de korunması gerektiğini gözetmelidir.
Somut olayda; davalının davacıyı 3 çocuğu ile birlikte terkederek başka bir kadınla ayrı evde yaşadığı, tanık anlatımları ve davalının da kabulüyle sabit olup davacının ayrı yaşamada haklılığı kanıtlanmıştır. Yapılan sosyal ve ekonomik durum araştırmasında davacının hastanede aylık 739,79 TL ile temizlikçi olarak çalıştığı, davalının polis memuru olduğu ve aylık gelirinin 2.708,00 TL olduğu tespit edilmiştir. Mahkeme davacının kendi hayatını idame ettirdiği ve asgari ücret ile çalıştığı gerekçesiyle davacı lehine tedbir nafasına hükmetmemiştir. Oysa ki, davacının çalışması davacı lehine tedbir nafakasına hükmedilmesine engel değildir. O halde davacının çalışmış olduğu da dikkate alınarak davacı lehine "hakkaniyet" ölçüsünde bir miktar tedbir nafakasına hükmedilmesi gerekirken, delilerin yanılgılı değerlendirilmesi sonucu istemin tümüyle reddi doğru görülmemiştir. Ayrıca mahkemece davacı taleplerinin kısmen kabul edilmesi nedeniyle davacı lehine vekalet ücretine hükmedilmesi gerekirken vekalet ücretine hükmedilmemesi de hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 11.09.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.