MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen kişisel eşyanın iadesi davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü.
Davacı vekili dava dilekçesinde; tarafların boşandıklarını, boşanma ilamının kesinleştiğini, davacıya düğün esnasında toplam değeri 12.509 TL olan 7 küçük altın, 5 adet 22,14 gr ağırlığında 22 ayar bilezik, 1.300 TL para takıldığını, bunun yanında davacının çalışarak 520 TL para kazandığını, bu altın ve paraların davalının ablasına emanet edildiğini, talep edilmesine rağmen davalı tarafından iade edilmediğini belirterek ziynet eşyalarının ve paranın aynen veya bedelinin davalıdan tahsili talep ve dava edilmiştir.
Davalı cevap dilekçesinde; altın ve paraların herzaman davacıda kaldığını, 1.300 TL paranın davacı tarafından rahatsızlığı sırasında özel doktora gitmesi sebebi ile harcandığını, 520 TL ile davacının kıyafet aldığını, davacı ile kaçarak evlendiklerini, davalının köyde bulunan evlerine gittiklerini, davacının köydeki evi tamir ettirmek istediğini bunun içinde küçük altınları bizzat bozdurduğunu, diğer altınları davacının giderken yanında götürdüğünü, belirterek davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece, tanık beyanlarına itibar edilmediği, davacı tarafın yemin deliline başvurmadığı, davacının davasını ispat edemediği gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiş, hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Türk Medeni Kanunu’nun 6.maddesi hükmü uyarınca kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça taraflardan her biri hakkını dayandırdığı olguların varlığını kanıtlamakla yükümlüdür. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimse iddia
ettiği olayı kanıtlaması gerekir. Hayat deneyimlerine göre olağan olanın bu çeşit eşyanın kadının üzerinde olması ya da evde saklanması, muhafaza edilmesidir. Başka bir anlatımla bunların davalı tarafın zilyetlik ve korumasına terk edilmesi olağan durumla bağdaşmaz. Diğer taraftan ziynet eşyası rahatlıkla saklanabilen, taşınabilen, götürülebilen türden eşyalardandır. Bu nedenle evden ayrılmayı tasarlayan kadının bunları önceden götürmesi, gizlemesi her zaman mümkün olduğu gibi evden ayrılırken üzerinde götürmesi de mümkündür. Bunun sonucu olarak normal koşullarda ziynet eşyalarının kadının üzerinde olduğunun kabulü gerekir.
Ancak, davalı cevap dilekçesinde, davacının bizzat kendisinin "hemen evi tamir ettirelim, ben küçük altınları bozdurayım, yetmeyen kısmı da çalışarak öderiz." dediğini ve sadece küçük altınları bizzat davacının bozdurduğunu beyan etmiştir. Bu durumda davacıya takılan küçük altınların evlilik birliği içerisinde bozdurulduğu davalının kabulündedir. Bu durumda davada ispat külfeti yer değiştirmiştir. Davalı, iade edilmemek üzere söz konusu ziynet eşyasının kendisine verildiğini kanıtlamadıkça iade ve tazmin ile yükümlüdür. O halde mahkemece davalıdan küçük altınların iade edilmemek üzere evlilik birliği içerisinde bozdurulduğuna ilişkin delilleri sorulup toplanarak sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde eksik inceleme ile hüküm kurulması doğru görülmediğinden hükmün bozulması gerekmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 12.09.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.