Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi



Davacının tazminat talebinin kısmen kabulüne ilişkin hüküm, davalı vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Tazminat talebinin dayanağı olan ... 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 2013/539 Esas – 2014/265 Karar sayılı ceza dosyası kapsamında, davacının kan gütme saikiyle öldürmeye teşebbüsten ve kan gütme saikiyle adam öldürmek suçuna azmettirmek ve yardım etmek suçlarından 04.11.2008 – 25.01.2010 tarihleri arasında 14 ay 11 gün tutuklu kaldığı, yapılan yargılama sonunda beraatine hükmedildiği, beraat hükmünün 10.11.2015 tarihinde kesinleştiği, tutuklama tarihi itibariyle yürürlükte bulunan 5271 sayılı CMK"nın 142. maddesinde öngörülen süre içinde yetkili ve görevli mahkemeye davanın açıldığı ve kanunda öngörülen yasal şartların oluştuğu anlaşılmakla;
Davacının 150.000 TL maddi, 50.000 TL manevi tazminatın dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile ödenmesi talebine ilişkin söz konusu davada, yerel mahkemece 53.148,55 TL maddi ve 50.000,00 TL manevi tazminatın dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile davalıdan alınarak davacıya ödenmesine hükmedilmesi üzerine Dairemizce yapılan incelemede; Dairemizin 20/03/2017 tarihli bozma ilamı sonrası yapılan araştırmaya göre, davacının 2008, 2009 ve 2010 yıllarında tarımsal destekleme ödemelerinden yararlandığının anlaşılması karşısında, davacıya ait arazilerin ekilmiş olduğunun kabul edilmesi gerektiği, bu nedenle davacının tarımsal faaliyetine ilişkin olarak maddi tazminata hükmolunamayacağı ancak dosya içeriğine göre, tutuklandığı tarihte davacının aynı zamanda şirket ortağı ve müdürü olduğu, şirketinin gelir durumu ile davacının şahsi zararının birbirinden bağımsız olarak değerlendirilerek davacının tazmin edilebilir gerçek maddi zararının ortaya çıkartılması gerektiği, ayrıca davacının ortağı ve müdürü olduğu şirketten maaş ya da huzur hakkı gibi maddi bir karşılık aldığına yönelik herhangi bir iddia bulunmadığı, davacının 04/11/2008 tarihinde tutuklandığı, şirketin 2008 yılı karının da asgari ücret miktarından düşük olduğu dikkate alınarak, tutuklu kalınan döneme ilişkin olarak 16 yaşından büyükler için belirlenen net asgari ücret miktarları esas alınıp ay ve gün üzerinden hesaplama yapılarak 7.859,10 TL"nin maddi tazminat olarak davacıya ödenmesine karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde karar verilmesi,27/05/2016 tarihli hükümde 50.000 TL manevi tazminata hükmedilmesi üzerine Dairemizin 20/03/2017 tarih, 2016/12383 Esas – 2017/2150 Karar sayılı bozma ilamında hükmolunan manevi tazminat miktarının fazla olduğu belirtilmesine ve bozma ilamı sonrası mahkemece de direnme kararı verilmemesine karşın, bozma ilamının gereği yerine getirilmeyerek, davacının sosyal ve ekonomik durumu, üzerine atılı suçun niteliği, tutuklanmasına neden olan olayın cereyan tarzı, tutuklu kaldığı süre ve benzeri hususlar ile tazminat davasının kesinleşeceği tarihe kadar elde edeceği parasal değer dikkate alınarak, hak ve nesafet ilkelerine uygun, makul bir miktar manevi tazminata hükmedilmesi gerekirken, yine belirlenen ölçütlere uymayacak miktarda fazla olacak şekilde 50.000 TL manevi tazminata hükmolunması, 694 sayılı KHK ile 5271 sayılı CMK"nın 142. maddesine eklenen 9. fıkranın karar tarihinde yürürlükte bulunduğu dikkate alınarak, davacı lehine hükmolunacak vekalet ücreti miktarının CMK"nın 142/9. maddesine göre tayin edilmesi gerektiğinin gözetilmemesi, ""10/04/2018"" olan karar tarihinin, gerekçeli karar başlığında ""11/04/2018"" olarak yazılması, gerekçesi ile hükmün bozulması üzerine yerel mahkemece duruşma açılıp, 7.859,10 TL maddi, 35.000,00 TL manevi tazminatın dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile davalıdan alınarak davacıya ödenmesine karar verildiği anlaşılmakla;
Bozmaya uyularak yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre davalı vekilinin verilen kararın usul ve yasaya aykırı olduğuna ilişkin tüm temyiz itirazlarının reddiyle hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 01.11.2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.