Kasten yaralama suçundan sanık ...’un, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 86/2, 86/2,3-e, 35, 62/1 (iki kez) ve 52. (iki kez) maddeleri uyarınca 2.240 ve 2.000 Türk Lirası adli para cezaları ile cezalandırılmasına, verilen cezanın 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 58/6. maddesine göre mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine dair Çal Sulh Ceza Mahkemesinin 27/09/2011 tarihli ve 2010/261 esas, 2011/307 sayılı kararına karşı Adalet Bakanlığı"nın 25.03.2014 tarih ve 2014/6029 - 21475 sayılı yazısıyla kanun yararına bozma isteminde bulunulduğundan bu işe ait dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"nın 10.04.2014 tarih ve 2014/113284 sayılı tebliğnamesi ile Dairemize gönderilmekle incelendi.
Mezkur ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre,
1) Aynı suç işleme kararı altında ve aynı zaman dilimi içerisinde, aynı mağdura yönelik gerçekleşen birden fazla eylemin tek bir suça vücut vereceği ancak failin 5237 sayılı Kanun’un 44. maddesinde düzenlenen fikri içtima hükümleri uyarınca en ağır eyleminden dolayı cezalandırılacağı gözetilmeden, somut olayda sanık ...’un hem kasten yaralama hem de silahla kasten yaralamaya teşebbüs suçundan mahkumiyetine karar verilmek suretiyle fazla ceza tayininde,
2) 5237 sayılı Kanun"un 58., 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un 106 ve 108. maddeleri birlikte değerlendirildiğinde, sanık hakkında hükmedilen adli para cezasının mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine ve cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirine karar verilmesinin mümkün olmayacağının gözetilmemesinde,
3) 5237 Kanun’un 58/3. maddesindeki “Tekerrür halinde, sonraki suça ilişkin kanun maddesinde seçimlik olarak hapis cezası ile adli para cezası öngörülmüşse, hapis cezası hükmolunur.” şeklindeki düzenleme karşısında, 5237 sayılı Kanun’un 86/2 maddesinde hapis veya adli para cezası seçimlik ceza olarak öngörüldüğü cihetle, mükerrir olan sanık hakkında adli para cezasına hükmedilmesinde,
4) Suç tarihi olan 13.05.2010 tarihinde resmi olarak evli gözüken sanık hakkında eylemine uyan 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 86/2. maddesi gereğince hükmedilen cezadan aynı maddenin 3. fıkrasının a bendi gereğince artırım yapılmamasında, isabet görülmediğinden bahisle, 5271 sayılı CMK"nin 309.maddesi gereğince anılan kararın bozulması lüzumunun ihbar olunduğu anlaşıldı.
Gereği görüşülüp düşünüldü:
5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309 ve 310.maddelerinde düzenleme altına alınan ‘kanun yararına bozma’ olağanüstü yasa yoluna başvurulabilmenin ön koşulu, karar ya da hükmün istinaf yada temyiz incelemesinden geçmeksizin kesinleşmiş olmasıdır. Olağan kanun yoluna müracaat olanağının devam ettiği hallerde, bu kanun yoluna başvurulması mümkün değildir.
Yerel mahkeme kararındaki yasa yolu bildiriminde, temyiz yeteneği bulunan hükmün kesin nitelikte olduğu belirtilmek suretiyle sanık yasa yoluna başvuru hususunda yanıltılmıştır. Yerel mahkemenin, bu eksikliği gidermek için yasa yolunun türü, süresi, mercii ve başvuru şeklini gösterir meşruhatlı tebligat ile kanun yoluna başvurma hakkına sahip bulunan sanığı bilgilendirmesi gerekmektedir. Böyle bir bilgilendirme yapılmadığından, yapılan bildirimin geçerliliğinden ve buna bağlı olarak da verilen kararın kesinleştiğinden söz edilemez.
Çal Sulh Ceza Mahkemesinin 27/09/2011 tarihli ve 2010/261 esas, 2011/307 sayılı kararı temyize tabi olduğu halde, yerel mahkeme hükmünde "kararın kesin nitelikte olduğu" belirtilmiştir. Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 30/11/2010 gün ve 2010/5-237 esas, 2010/242 karar sayılı ilamında da, kesin nitelikte adli para cezasının yanında 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 58/6.maddesinin uygulanması nedeniyle kararın temyiz yeteneği bulunduğu halde, kesin nitelikte bulunduğunun gösterildiği hükümde, temyiz yasa yoluna başvuru imkanı mevcut olduğundan, yanılgılı uygulamayı gideren meşruhatlı tebligat yapılmadan kararın kesinleşemeyeceği kabul edildiğinden, 5271 sayılı CMK"nin 309/1. maddesine göre, kesinleşmemiş kararlar aleyhine kanun yararına bozma yoluna gidilemeyeceğinden, Adalet Bakanlığının kanun yararına bozma talebinin REDDİNE; 14.05.2014 gününde oybirliğiyle karar verildi.