MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ


Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

YARGITAY KARARI

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin, davalı işyerinde 14/04/2008 tarihinden 12/05/2014 tarihine kadar çalıştığını, fazla çalışma, izin ve diğer sosyal haklarını alamadığını, en son çalıştığı şubede fazla çalışma ücreti ödememek amacıyla bazı günlerde çalışma saatlerinin kısaltıldığını ancak 8 saatte yapılması istenilen işin 3-4 saatte yapılmasının istenildiğini, müvekkilinin bu koşullarda çalışmasının psikolojik baskı oluşturması karşısında müvekkilinin, iş sözleşmesini yasanın 24. Maddesine dayanarak feshettiğini iddia ederek kıdem tazminatı,fazla mesai ücreti, yıllık izin ücreti, ücret alacağı, manevi tazminatın tahsiline karar verilmesini istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, müvekkili şirketin istihdam politikası hakkında kısa bilgi verdikten ve de zamanaşımı itirazında bulunduktan sonra, davacının iş sözleşmesini feshi haklı nedene dayanmadığından istifa niteliğinde olduğunu, davacının çalıştığı Mersin Şubesi"nde çalışmanın haftanın 5 günü 08:30 - 18:30 saatleri arasında olduğunu, 2014 yılında davacının fazla çalışmasının olmadığını, önceki yıllar fazla çalışma ücretine hak kazanamayacağını, sözleşmenin 4. Maddesinede fazla çalışmaların ücretin içerisinde yer aldığı hükmünün öngörüldüğünü, ücret pusulalarında da görüleceği üzere davacıya değişik dönemlerde prim ödemesinin söz konusu olduğunu, yıllık ücretli izin haklarının kullandırıldığını, herhangi bir ücret alacağının söz konusu olmadığını, manevi tazminat isteğine yönelik iddiasının da gerçek dışı olduğunu savunmuştur.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.


E) Gerekçe:
1- Davacı işçi iş sözleşmesini fazla çalışma, izin ve diğer sosyal haklarını alamadığını, en son çalıştığı şubede fazla çalışma ücreti ödememek amacıyla bazı günlerde çalışma saatlerinin kısaltıldığını, 8 saatte yapılması istenilen işin 3-4 saatte yapılmasının istenildiğini, bu koşullarda çalışmasının psikolojik baskı oluşturduğunu iddia ederek haklı nedenle feshettiğini ileri sürmüş, açmış olduğu bu davada kıdem tazminatı, yıllık izin,fazla mesai, ücret ve manevi tazminat isteklerinde bulunmuştur. Davalı işveren davacının haklı neden olmaksızın işten ayrıldığını savunmuş ve davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece fazla çalışma ücreti ücret ve manevi tazminat isteklerinin reddine karar verilmiş, kıdem tazminatı ile yıllık izin ücreti hüküm altına alınmış, kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
Mahkemece davacının haklı fesih nedeni olarak usulünce kullandırılmayan yıllık izni gösterilmişse de davacının fesih anında kullanmadığı tespit edilen izin süresi 28 gün olup davacının yıllık izinlerini kullanmayı talep ettiği ve işverence gerekçesiz olarak bu isteğin reddedildiği hususu da ileri sürülmemiştir. Davacının kullanmadığı izin süresi dikkate alındığında iş sözleşmesinin haklı nedenle feshedildiğinin kabulü hatalıdır.Mahkemece kıdem tazminatı talebinin reddine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde isteğin kabulü hatalıdır.
2-Davacı tarafından yapılan 17.11.2015 tarihli ıslah talebinde yıllık izin yönünden dava konusu miktarın artışına gidilmemiş ayrıca fesihten sonra kullandırılmayan yıllık izin ücretlerinin tamamen ödendiği bilgisine yer verilmiştir.
Davacı tarafın sözü edilen vakıaya dair beyanı ile bağlı olduğu kabul edilmeli ve yıllık izin ücreti isteğinin reddine karar verilmelidir.
Ayrıca kabule göre ıslah dilekçesinde yıllık izin ücreti yönünden talep artışına gidilmediği halde dava dilekçesindeki talebi aşarak hüküm kurulması da taleple bağlılık kuralına aykırılık oluşturur.
F) SONUÇ:
Temyiz olunan kararın, yukarıda açıklanan sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 05.02.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.