MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının, davalı Üniversitenin Ziraat Fakültesi Dekanlığında 03.05.1982 tarihinde işe başladığını, 25.04.2013 tarihinde SGK"dan aldığı emekli olur yazısına istinaden 18.06.2013 tarihinde işverene başvurarak emeklilik nedeniyle işten ayrılmak istediğini bildirdiği halde davalının emeklilik işlemlerine başlamadığını, bunun üzerine 25.06.2013 tarihinde keşide ettiği ihtarname ile emeklilik nedeniyle haklarını talep etmesine rağmen işverence ödeme yapılmadığını belirterek kıdem tazminatı ile yıllık izin ve fazla çalışma ücreti alacağının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı Savunmasının Özeti:
Davalı zamanaşımı itirazında bulunarak davacının emeklilikten önce işverenine başvurması ve yıllık izinlerini kullanması gerekirken kullanmayıp kasıtlı olarak bıraktığını, fazla çalışma yapmadığını savunarak davacının reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanılan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kısmen kabul, kısmen reddine karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacının yıllık ücretli izin hesabında esas alınan kıdem süresi ve davacının kullanmadığı kaç gün yıllık izin ücreti hakkının bulunduğu taraflar arasında uyuşmazlık konusudur.
Davalı tarafça dosyaya ibraz edilen belgelerden davacının 14.04.1988 tarihinden itibaren kurumdaki hizmet süresinin 23 yıl 4 ay 4 gün olduğunun bildirildiği, ayrıca hizmet döküm cetveline göre 03.05.1982-17.08.1982 tarihleri arasındaki 195 günlük sürenin de davalıya ait işyerinde geçtiği, davacının 04.07.1983-04.03.1985 tarihleri arasındaki askerlik süresi olarak 600 gün askerlik borçlanması yaptığı anlaşılmaktadır. Davacının kıdem tazminatına esas sürenin hesabında askerlik borçlanma süresi de dahil edilerek hesaplama yapılmıştır. İşyerinin kamusal niteliği ve feshin işçi tarafından emeklilik nedeniyle yapıldığı gözetildiğinde askerlik borçlanması süresinin kıdem tazminatına esas sürenin hesabında dikkate alınması dosya kapsamına uygun ise de bu sürenin yıllık izin hesabına esas sürenin tespitinde esas alınamayacağı da açıktır. Davacının yıllık izin hesabına esas alınması gereken kıdemi dosya kapsamına göre 23 yıldır. Ayrıca davalı tarafça sunulan belgelerde davacının 4/2013 tarihinde 85 gün yıllık izin hakkının bulunduğu belirtilmiş, Mayıs 2013 te kullanılan 20 günlük iznin mahsubu ile kalan izin hakkının 65 gün olduğu belirtilmiştir. Dosyadaki yıllık izin kullanma belgelerinden davacıya çalışma süresi boyunca 515 gün yıllık izin kullandırıldığı tespit edilmiştir.
Hal böyle olunca, davacının yıllık izin hesabına esas alınması gereken kıdemi 23 yıl kabul edilerek ve sunulan belgelere göre kullandırılan yıllık izinler de mahsup edilerek hesaplama yapılması ve çıkacak sonuca göre hüküm kurulması gerekirken, yazılı şekilde karar verilmesi isabetsiz olmuştur.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, 12.03.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.