Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Dava : 466 sayılı Kanuna göre tazminat
Hüküm : Davanın reddi

Davacının tazminat talebinin reddine ilişkin hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
18/04/2012 olan dava tarihinin, gerekçeli karar başlığına 21/05/2012 olarak yazılmış olması mahallinde düzeltilmesi mümkün yazım yanlışlığı olarak kabul edilmiştir.
Yapılan incelemeye, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre; tazminat talebinin dayanağı olan Diyarbakır 3 Nolu Devlet Güvenlik Mahkemesi"nin 06.03.1997 tarih, 1994/443 esas, 1997/49 karar sayılı ceza dava dosyasında, davacı (sanık) hakkında verilen beraat hükmünün 13.03.1997 tarihinde kesinleştiği ve davacının (sanığın) 18.01.2001 tarihinde mahkemeye başvurarak beraat kararının onaylı bir örneğini talep ettiği beraat kararının kesinleştiğini en geç bu tarihte öğrendiğinin kabulü gerektiği ve davanın 466 sayılı Kanunun 2/1. maddesinde öngörülen 3 aylık hak düşürücü sürede açılmadığı gerekçesi ile reddine karar verilmesi gerekirken, mahkemece, "davacının 466 sayılı yasada öngörülen yasal süre dolduktan çok sonra vekili aracılığı ile tazminat isteminde bulunduğu, keza Borçlar yasasında yazılı 1 ve 10 yıllık sürelerin de öğrenmeden itibaren dolduğu anlaşıldığından, davacının uzunca bir süre sonra tazminat istemesinin açıkça hakkın kötüye kullanılması niteliğinde olduğu" gerekçesi ile davanın 466 sayılı Kanun"un 2/1. maddesi gereğince reddine dair hüküm sonucu itibariyle doğru olduğundan, davacı vekilinin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 17.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.