İcra Kararları - Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2011/3423 Esas 2011/1905 Karar Sayılı İlamı

23. Hukuk Dairesi
Esas No: 2011/3423
Karar No: 2011/1905
Karar Tarihi: 21.11.2011

Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2011/3423 Esas 2011/1905 Karar Sayılı İlamı

Özet: (Bu özet Yapay Zeka tarafından yazılmıştır. Hukuki olarak geçerliliği yoktur.)

Davacı, davalı kooperatif üyesi olduğunu ancak üyelik işlemlerinin tamamlanmadığından ödemeleri durdurduğunu ve ödemelerinin tahsiline karar verilmesi talebiyle dava açmıştır. Ancak davalı, asliye ticaret mahkemesinin görevli olduğunu savunarak davanın reddedilmesini istemiştir. Mahkeme, iş bölümü ilk itirazının kabulü ile dosyanın görevli asliye ticaret mahkemesine gönderilmesine karar vermiştir. Davacının temyiz ettiği bu karar, gönderme kararı olarak nitelendirilmektedir ve gönderme kararları kesin kararlar olup yalnız başına temyiz edilemezler. TTK’nun 5/3 maddesi gereğince, gönderme kararları ancak esas hükümle birlikte temyiz edilebilir. Bu nedenle, davacının temyiz istemi reddedilmiştir.
Maddi Kanunlar: TTK'nun 5/3 maddesi.

23. Hukuk Dairesi 2011/3423 E. , 2011/1905 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

KARAR
Davacı vekili, müvekklinin davalı kooperetife hiç bir resmi belge almadan 1996 yılında üye olduğunu, üyelik aidatının ilk yıl tamamını ikinci yıl bir kısmını ödediğini, ancak talep etmesine rağmen kendisine üyelik formu verilmediğini, üyelik işlemleri yapılmadığı için daha sonra ödemeleri durdurduğunu ileri sürerek, yapmış olduğu ödemelerin davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, asliye ticaret mahkemesinin bu davaya bakmakla görevli olduğu iddiasıyla iş bölümü ilk itirazında bulunmuş, bunun yanında davacının üyelikten ihraç edildiğini, alacağın zamanaşımına uğradığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iş bölümü ilk itirazının kabulü ile dosyanın görevli asliye ticaret mahkemesine gönderilmesine karar verilmiştir,
Karar, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
İlke olarak mahkeme gönderme kararı ile o davadan elini çeker. Bu nedenle, gönderme kararı nihai bir karardır. Ancak diğer nihai kararlardan farklı olarak, gönderme kararı verildiği anda kesin kararlardan olup, yalnız başına temyiz edilemez. Nitekim, 24.04.1967 tarih ve 12/3 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı’nda “TTK.’nun 5/3 ncü madde hükmü karşısında, gönderme kararlarının verildikleri anda kesin olup, yalnız başına temyiz edilemeyeceği ve ancak esas hükümle birlikte temyiz olunabileceği, bu kararın niteliğine tamamen yabancı olan ve onunla bağdaşması mümkün olmayan nihai bir hükmün bu karar ile birlikte yanılgı sonucu verilmesi halinde, gönderme kararının nihai hükme ilişkin bu bölümünün yalnız başına temyizinin mümkün olduğu” öngörülmüştür. Bu itibarla, gönderme kararında mahkemece vekalet ücretine hükmedilmemesi karşısında, gönderme kararı temyizi kabil değildir.
O halde, mahkemece verilen karar, kesin nitelikte olup, temyizi mümkün bulunmadığından davacılar vekilinin temyiz isteminin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı tarafın temyiz isteminin REDDİNE, peşin harcın istek halinde iadesine, 21.11.2011 gününde oybirliğiyle karar verildi.