Yargıtay 1. Ceza Dairesi 2022/8367 Esas 2022/7785 Karar Sayılı İlamı

K A N U N Y A R A R I N A B O Z M A

İNCELENEN KARARIN
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SAYISI : 2018/387 E., 2020/388 K.
SUÇ : Kasten yaralama
İNCELEME KONUSU
KARAR : Ceza verilmesine yer olmadığına dair karar
KANUN YARARINA
BOZMA YOLUNA
BAŞVURAN : Adalet Bakanlığının istemi üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı
TEBLİĞNAME GÖRÜŞÜ : İlgili kararın kanun yararına bozulması

Turhal 2. Asliye Ceza Mahkemesinin, 15.11.2020 tarihli ve 2018/387 Esas, 2020/388 Karar sayılı kararı ile sanık hakkında kasten yaralama suçundan 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun (5237 sayılı Kanun) 25 inci maddesinin birinci fıkrası, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun (5271 sayılı Kanun) 223 üncü maddesinin üçüncü fıkrasının (a) bendi uyarınca meşru müdafaa nedeniyle ceza verilmesine yer olmadığına ilişkin kararın, istinaf edilmeksizin 01.10.2020 tarihinde usûlüne uygun şekilde kesinleştiği anlaşılmıştır.
Adalet Bakanlığının, 5271 sayılı Kanun’un 309 uncu maddesinin birinci fıkrası uyarınca, 28.06.2022 tarihli ve 2022/5695 sayılı evrakı ile kanun yararına bozma istemine istinaden düzenlenen, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının, 19.07.2022 tarihli ve KYB-2022/99147 sayılı Tebliğnamesi ile dava dosyası Daireye gönderilmekle, gereği düşünüldü:
I. İSTEM
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının, 19.07.2022 tarihli ve KYB-2022/99147 sayılı kanun yararına bozma isteminin;
“Benzer bir olay sebebiyle Yargıtay 3. Ceza Dairesinin 19.04.2016 tarihli ve 2016/6892 esas, 2016/9820 karar sayılı ilamında da belirtildiği üzere, 5237 sayılı Kanun’un 25. maddesince meşru savunma hükümleri uygulandığı hallerde 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 223/2-d maddesine göre “beraat” karar verilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde ceza verilmesine yer olmadığına dair karar verilmesinde isabet görülmemiştir.”
Şeklindeki gerekçeye dayandığı anlaşılmıştır.
II. GEREKÇE
1. 5237 sayılı Kanun'un "Meşru savunma ve zorunluluk hali" başlıklı 25 inci maddesinin birinci fıkrasında;
"(1) Gerek kendisine ve gerek başkasına ait bir hakka yönelmiş, gerçekleşen, gerçekleşmesi veya tekrarı muhakkak olan haksız bir saldırıyı o anda hal ve koşullara göre saldırı ile orantılı biçimde defetmek zorunluluğu ile işlenen fiillerden dolayı faile ceza verilmez.
5271 sayılı Kanun'un "Duruşmanın sona ermesi ve hüküm" başlıklı 223 üncü maddesinin ikinci fıkrasının (d) bendinde;
"(2) Beraat kararı;
d) Yüklenen suçun sanık tarafından işlenmesine rağmen, olayda bir hukuka uygunluk nedeninin bulunması,
.Hallerinde verilir."
Şeklinde düzenlemeler yapılmıştır.
2. İnceleme konusu somut olayda; sanık ...'un kasten yaralama eyleminin meşru savunma kapsamında kaldığı kabul edildiği hâlde, 5237 sayılı Kanun'un 25 inci maddesinin birinci fıkrası ve 5271 sayılı Kanun'un 223 üncü maddesinin ikinci fıkrasının (d) bendi uyarınca beraat kararı verilmesi gerekirken, yazılı şekilde ceza verilmesine yer olmadığına dair karar verilmesi, Kanun’a aykırı olup kanun yararına bozma talebi yerinde görülmüştür.
III. KARAR
1. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının kanun yararına bozma isteminin KABULÜNE,
2. Turhal 2. Asliye Ceza Mahkemesinin, 15.11.2020 tarihli ve 2018/387 Esas, 2020/388 Karar sayılı kararının 5271 sayılı Kanun’un 309 uncu maddesinin üçüncü fıkrası gereği, oy birliğiyle KANUN YARARINA BOZULMASINA,
5271 sayılı Kanun’un 309 uncu maddesinin dördüncü fıkrası uyarınca gerekli işlemin yapılması için dava dosyasının, Mahkemesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE,
10.10.2022 tarihinde karar verildi.