Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2022/2768 Esas 2022/3633 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada Kahta 1. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 01.03.2022 tarih ve 2019/723 E. - 2021/214 K. sayılı ek kararın Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı tarafından taşıma sözleşmesine aykırılık sebebiyle 748,00 TL maddi ve 3.000,00 TL manevi tazminatın davalıdan tahsili talebiyle açılan davada, mahkemece 16.03.2021 tarihinde davanın kısmen kabulüne karar verilerek davalı aleyhine 567,68 TL maddi ve 2.000,00 TL manevi tazminata hükmedilmiş, tarafların kararı temyiz etmesi sonrasında Dairemizin 15.11.2021 tarih 2021/7957 E. - 2021/6202 K. sayılı kararı ile 5219 sayılı Kanun ile yapılan değişiklik sonucu karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK 427. maddesi tarafların temyiz istemlerinin ayrı ayrı miktar yönünden reddine karar verilmiş, davalı vekilinin bu karara karşı tavzih talebi ise mahkemece 01.03.2022 tarihinde verilen ek karar reddedilmiş, davalı vekilince ek karara karşı temyiz başvurusunda bulunulmuştur.
6100 sayılı HMK geçici 3/2. maddesinde; bölge adliye mahkemelerinin göreve başlama tarihinden önce verilen kararlar hakkında, kesinleşinceye kadar 1086 sayılı Kanun'un 26.09.2004 tarihli ve 5236 sayılı Kanun'la yapılan değişiklikten önceki 427 ila 454. madde hükümlerinin uygulanmasına devam olunacağı belirtilmiştir. Davacı tarafından davalı aleyhine açılan davada daha önce verilen 17.11.2015 tarihli kararın davalı vekili tarafından temyizi üzerine kararın verildiği tarihte Bölge Adliye Mahkemeleri halen göreve başlamadığından dosya Dairemizin temyiz incelemesine ve karar düzeltme incelemesine tabi tutulmuştur. 5219 sayılı Kanun ile yapılan değişiklik sonucu karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırının belirlenmesinde ise davalı açısından aleyhine hükmedilen toplam değer dikkate alınmakta olup, aleyhe hükmedilen manevi tazminatın temyiz sınırı ile ilgili özel bir düzenleme de bulunmamaktadır. 6100 sayılı HMK’nın 341/2 maddesindeki “…manevi tazminat davalarında verilen kararlara karşı, miktar veya değere bakılmaksızın istinaf yoluna başvurulabilir.” yönündeki yasal düzenleme ise Bölge Adliye Mahkemelerinin göreve başlama tarihinden sonra manevi tazminata yönelik verilmiş kararlar ile ilgilidir. Ayrıca, Bölge Adliye Mahkemelerinin kararlarının Yargıtay’da temyiz incelemesi yapılırken HMK’nın 341/2 maddesindeki düzenlemenin uygulanacağına dair yasada bir düzenleme de bulunmamaktadır. Bu durumda, dosyadaki temyiz incelemesinin 1086 sayılı Kanun'un 26.09.2004 tarihli ve 5236 sayılı Kanun'la yapılan değişiklikten önceki 427 ila 454. madde hükümlerine göre yapılmış olması ve 6100 sayılı HMK’nın 341/2 maddesindeki düzenlemenin Yargıtay temyiz incelemesi sırasında da uygulanacağına dair yasada bir düzenleme olmaması sebebiyle, dosyadaki yazılara kararın dayandığı deliller ile gerektirici sebeplere göre, davalı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde olmayıp reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davalı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan ek kararın ONANMASINA, davalıdan temyiz harcı peşin alındığından başkaca harç alınmasına mahal olmadığına, 09/05/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.