Davacı,   davalı işveren nezdinde 01.01.1990-20.04.2001 tarihleri arası çalıştığının tesbitine  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün, taraf vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı gerektirici nedenlere göre davacının tüm,davalıların aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava nitelikçe  davacının davalı işyerinde  01.01.1990-20.04.2001 tarihleri arasında geçen hizmetinin tesbitine yöneliktir.
Mahkemece  davanın kısmen kabulüne karar verilmiş ise de bu sonuç usul  ve yasaya uygun bulunmamıştır.
Davanın yasal dayanağını oluşturan 506 sayılı yasanın 79. maddesi bu tip hizmet tesbiti  davaları için özel  bir  ispat yöntemi öngörmemiş  ise de davanın niteliği kamu düzenini ilgilendirdiği ve bu nedenle özel bir duyarlılık ve özenle yürütülmesi gerektiği Yargıtay"ın ve giderek Dairemizin yerleşmiş  içtihadı gereğidir.  Bu tür davalarda  öncelikle  davacının  çalışmasına ilişkin belgelerin  işveren tarafından verilip  verilmediği yöntemince araştırılmalıdır. Bu koşul oluşmuşsa  işyerinin gerçekten var olup olmadığı  kanun kapsamında  veya kapsama alınacak nitelikte bulunup bulunmadığı  eksiksiz bir şekilde belirlenmeli daha sonra çalışma olgusunun varlığı özel bir  duyarlılıkla araştırılmalıdır.  Çalışma olusu her türlü delille ispat  kazanabilirse de çalışmanın konusu niteliği başlangıç ve bitiş  tarihleri hususlarında tanık sözleri değerlendirilmeli, dinlenen tanıkların davacı ile aynı dönemlerde işyerinde çalışmış ve işverenin resmi kayıtlara geçmiş bordro tanıkları yada komşu işverenlerin aynı nitelikte işi yapan ve bordrolarına resmi kayıtlarına geçmiş çalışanlardan  seçilmesine özen gösterilmelidir.  Bu tanıkların ifadeleri ile çalışma olgusu  hiçbir kuşku ve duraksamaya  yer vermeyecek şekilde  belirlenmelidir. Yargıtay  Hukuk Genel  Kurulunun  16.9.1999 gün 1999/21-510-527, 30.6.1999 gün 1999/21-549-555- 3.11.2004 gün 2004/21- 480-579 sayılı kararları da  bu doğrultudadır.
Somut olayda dava, 1001122 nolu Y.O.ve Amb.San. ve Tic Ltd.Şti’ne karşı açılmıştır.Davacının şahsi dosyasında bulunan işe giriş bildirgeleri ve SSK hizmet cetveline göre ise davacının tesbitini istediği 01.01.1990-20.04.2001 tarihleri arasında davalı Y.O. ve Amb. San. ve Tic Ltd.Şti dışında, davalı olmayan 23885 nolu G.Oto Egzos,M.Y.,  2430259 nolu  T.Amb.San.ve Tic. AŞ, 28259 nolu G. D.San. ve Tic.Ltd.Şti., 29755 nolu Ü.Amb.San. ve Tic.Ltd.Şti. unvanlı işyerlerinde de çalışmalarının bulunduğu anlaşılmaktadır.Mahkemece davacının sadece davalı 1001122 nolu Y.O.ve Amb.San. ve Tic Ltd.Şti’nde geçen ve kuruma bildirilmeyen çalışmalarının tesbitine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir
O halde davalıların bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davalılardan Y.O.San. Tic. Ltd. Şti."ye iadesine, aşağıda yazılı temyiz harcının temyiz edenlerden davacıya yükletilmesine, 27.06.2007 gününde oybirliğiyle  karar verildi.