Taraflar arasında görülen davada (Ankara Dokuzuncu Asliye Tica­ret Mahkemesi)’nce bozmaya uyularak verilen 11.03.2010 tarih ve 2010/26-2010/109 sayılı kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı vekili tarafından is­tenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:

Davacı vekili, davacı banka ile davalı şirket arasında akdedilen kredi genel sözleşmesi uyarınca davalı şirket lehine teminat mektupları verdiğini, diğer davalının ise anılan kredi sözleşmesinin müşterek borçlu ve müteselsil kefili olduğunu, borçlu şirketin sözleşmeden doğan edimlerini yerine getir­mediğini, bu nedenle hesabın kat edilerek teminat mektuplarının iadesi veya mektup bedellerinin müvekkil bankaya depo edilmesi konusunda davalılara ihtarda bulunulduğunu, ancak davalıların ihtara rağmen edimlerini yerine ge­tirmediklerini ileri sürerek, toplam 11.590,00 YTL teminat mektubu bedelinin davacı bankada faiz getirmeyen bir hesapta depo edilmesini talep ve dava etmiştir.

Davalılar vekili, davacının risk altında olmadığını savunarak davanın red­dini istemiştir.

Mahkemece, Dairemizin bozma ilamına uyularak, iddia, savunma ve toplanan delillere göre, davaya konu 12.655,00 YTL bedelli teminat mek­tubunun davalı şirket tarafından tazmin edildiği, bu mektup bedeli yönünden davanın konusuz kaldığı, davaya konu 01.08.2002 tarihli ve 8.400.000.000 TL (Eski TL) tutarındaki teminat mektubunun 01.08.2003 tarihine kadar geçerli olduğu, dava tarihinden önce bu teminat mektubunun geçerlilik süresinin sona erdiği, bu mektupla ilgili bankaya herhangi bir başvurunun olmadığı, dolayısı ile davacı bankanın bu mektup yönünden riski bulunmadığı, davaya konu 27.11.2002 tarihli teminat mektubu yönünden ise riskin devam ettiği ge­rekçeleri ile 18.12.2002 tarihli teminat mektubu ile ilgili davanın esası hak­kında herhangi bir karar verilmesine yer olmadığına, 01.08.2002 tarihli te­minat mektubu yönünden davanın reddine, 27.11.2002 tarihli teminat mek­tubu yönünden ise davanın kabulüne karar verilmiştir.

Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.

Dairemizin bozma ilamının konusunu oluşturan 8.400.000.000 TL’lik teminat mektubu her ne kadar süreli bir teminat mektubu ve bu süre dava tarihi itibariyle dolmuş ise de, dava konusu teminat mektubunda Borçlar Kanunu 110/2 maddesinde öngörüldüğü şekilde tazmin talebinin geçerlilik süresi içerisinde yapılması gerektiği yolunda bir meşruhat bulunmadığından ve teminat mektubu muhatabı da tazmin koşulunun mektubun süresi içerisinde gerçekleştiğini kanıtlamak suretiyle zamanaşımı süresi içinde bankadan tazmin talebinde bulunabileceğinden, davacının, bankaya henüz iade edilmeyen mek­tup bedelinin deposunda hukuki yararı mevcut bulunmaktadır. Yerel mahkeme kararı, Dairemizce yukarıda açıklanan hususlar bakımından bozulmuş olduğu ve mahkemece de bozmaya uyulduğu halde, açıklanan hususlar nazara alın­madan 8.400.000.000 TL’lik mektupla ilgili talebin reddine karar verilmesi doğru olmamış, kararın bu nedenle davacı lehine bozulmasına karar vermek gerekmiştir.

S o n u ç: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulüyle kararın temyiz eden yararına (BOZULMASINA), öde­diği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 21.03.2012 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.