Mahkemesi   :  İstanbul  2.İş Mahkemesi
Tarih               : 15.12.2005
No                   : 386-718  
                       
Davacı  21.2.1992 tarihinde Bağ-Kur sigortalılığının sona erdiğinin tesbiti ile prim borcu bulunmadığına  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin  kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı  vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
 
Davacı, 21.2.1992 tarihinden itibaren 1479 sayılı yasaya tabi zorunlu Bağ-kur sigortalısı olmadığının 21.2.1992-26.6.1995 tarihleri arası prim borcundan sorumlu olmadığının  tespiti ile  davalı Sosyal Sigortalar Kurumuna bildirilen  506 sayılı yasaya tabi zorunlu SSK sigortalılığının geçerli olduğunun tespitini  istemiştir. Mahkemece, davanın  kabulüne karar verilmiş ise de, bu sonuç usul ve yasaya uygun bulunmamaktadır.
Gerçekten davacı, 10.1.1991 tarihinde başlayan vergi kaydı nedeniyle  10.1.1991-26.6.1995 tarihleri arasında  1479 sayılı yasaya tabi zorunlu Bağ-Kur sigortalısı olarak tescil edilmiştir. Ancak 21.2.1992-26.6.1996 tarihleri arasında, zorunlu Bağ-Kur sigortalılığı ile çakışan aralıklı 506 sayılı yasaya tabi  zorunlu sigortalılığı bulunmaktadır. Bu durumda yapılacak iş, “çatışan sigortalılık durumunda” hangi kurumdaki çalışmanın esas alınacağını saptamaktır.  
“Çatışan sigortalılık sorununu” gerek 506 Sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu ve gerekse 1479 Sayılı Bağ-kur Kanunu birbirlerine paralel düzenlemeler ile bir sigortalının aynı anda birden fazla sosyal güvenlik kurumuna tabi olmasını yasaklayıp, sigortalının önceden başlayıp devam ede gelen sigortalılığına geçerlik tanıyarak çözüme ulaştırmaya çalışmışlardır. Yasa sistemimize göre bir kimsenin Sosyal Sigortalar Kurumu kapsamına girebilmesi için hizmet akdine tabi bir işte çalışması yanında başka bir sosyal güvenlik kurumu kapsamında da bulunmaması gerekir. Anılan yasanın 3. maddesinin I.(F) bendinde “Kanunla kurulu emekli sandıklarına aidat ödemekte olanların” (K) bendinde ise, “Herhangi bir işverene hizmet akdiyle bağlı olmaksızın kendi nam ve hesabına çalışanların” sigortalı sayılmayacağı belirtilmiştir. Aynı şekilde 1479  Sayılı  Bağ-Kur Kanunu’nun 24. maddesinin I. ve II. Fıkralarında da bir kimsenin Bağ-Kur kapsamına girebilmesi için kendi adına bağımsız çalışıp kazanç sağlaması yanında, başkaca sosyal güvenlik kurumu kapsamında bulunmaması koşulu getirilmiştir. Bütün bu açıklamalardan anlaşılacağı üzere, sosyal güvenlik sistemimizde çifte sigortalılık mümkün olmayıp, önceden başlayıp devam ede gelen sigortalılığa geçerlik tanınmaktadır (03.10.2001 gün ve E: 2001/21-627, K: 2001/659 Sayılı Yargıtay Hukuk Genel Kurulu Kararı). Bu nedenlerden dolayı davacının önceden  başlayıp kesintisiz devam eden vergi kaydı nedeniyle Bağ-kur zorunlu sigortalılığına geçerlilik tanınarak,  21.2.1992-26.6.1996   tarihleri arasındaki dönemin tümünde  Bağ-kur sigortalısı kabul edileceği ortadadır. Anılan dönemde çakışan 506 sayılı yasaya tabi zorunlu sigortalılığa geçerlilik tanınması söz konusu olamaz.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular göz önünde bulundurularak  21.2.1992-26.6.1996 tarihleri arasındaki döneme ilişkin istemin reddine karar verilmesi gerekirken yazılı gerekçelerle tümüyle kabulüne  karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalıların  bu yönleri amaçlayan  temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 9.3.2006 gününde oybirliğiyle karar verildi.