Davacı  28.11.1991-18.11.2004 tarihleri arası Bağ-Kur  sigortalısı ile çakışan günler dışında SSK sigortalısı ve askerlik borçlanmasının geçerli olduğunun ve 1.11.2004  tarihinde emekliliğe hak kazandığının tesbitine  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün taraf  vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi   tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Davacı 28.11.1991-18.11.2004 tarihleri arası zorunlu SSK ile çakışan sürelerde Bağ-Kur sigortalılığının geçersiz olduğunun tesbiti ile SSK"ya tabi hizmetlerin değerlendirilmesi suretiyle ile  yaşlılık aylığı bağlanması istemine ilişkindir.
Davanın yasal dayanağı 1479 sayılı Yasanın 24. vd. maddeleridir. Bu maddeye göre Ltd. Şti.  ortakları bu yasa kapsamında Bağ-Kur"ludur. 
Dosyadaki bilgi ve belgelere göre davacının Bağ-Kur  sigortalılığı şirket ortaklığı kaydı  nedeni ile   oluşturulmuştur.  Anılan Yasanın 24. vd.  maddesine göre Ltd. Şti. ortakları Bağ-Kur sigortalısı sayılmakta ise de davacının Bağ-Kur  sigortalılığına  esas alınan şirket ortaklığı kaydı  sembolik nitelikteki paya dayanmaktadır.  Ayrıca davacı sembolik nitelikteki paya dayalı olarak Bağ-Kur"a kayıt ve tescili 8.12.1993 tarihinde geriye  doğru gidilerek 10.12.1991 itibari ile yapılmıştır.  Oysa davacının  15.1.1987 tarihinden başlayan aralıklı zorunlu SSK"na  tabi çalışmaları vardır.  Özellikle Bağ-Kur kapsamına alındığı tarih  olan 8.12.1993"de geçerli zorunlu sigortalılık devam  etmektedir.  Bağ-Kur"un sonradan yaptığı bir tescil ile   bu dönemin Bağ-Kur"lu  sayılması mümkün değildir.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular gözönünde tutularak davacının Bağ-Kur  sigortalılığının geçersiz olduğunun tesbiti ile geçerli kabul edilen SSK hizmetleri ve askerlik borçlanma talebi de değerlendirilmek  suretiyle bir sonuca varılması gerekir.  Yargıtay Hukuk Genel Kurulu"nun  6.3.2002 gün ve 2002/21-132-139 sayılı  kararıda bu yöndedir. 
O halde, tarafların  bu yönleri amaçlayan  temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine,  22.6.2006  gününde oybirliğiyle karar verildi.