Davacı, 15.3.1983-22.3.1985 tarihleri arasında Bağ-Kur sigortalısı olduğunun tesbitine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin reddine karar vermiştir.
Hükmün davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, 15.03.1983 –22.03.1985 tarihleri arası 1479 Sayılı Kanuna tabi sigortalılığının tespiti istemine ilişkindir. Mahkemece davanın reddine karar verilmiştir.
Davacının 20.04.1982 tarihi itibarıyla Bağ-Kur sigortalılığının tescil edildiği, 07.05.1976-15.03.1983 tarihleri arasında vergi mükellefi olduğu, ancak vergi mükellefiyetinin sona ermesi nedeniyle nizalı dönemde Bağ-Kurlu sayılmadığı; oda kaydının ise 03.05.1976 yılından bu yana devam ettiği, davalı kurumca oda kaydı dikkate alınarak 2.03.1985 tarihinden itibaren davacının Bağ-Kur sigortalısı kabul edildiği çekişmesizdir.
Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 21.05.2002 gün ve 2001/21-420 E. – 430 K. sayılı kararı vurgulandığı üzere, 2654 Sayılı Kanun’un yürürlüğe girdiği 20.04.1982 tarihi itibariyle  yapılan değişikliğin, bu yasanın yürürlük tarihinden önce kayıt ve tescili olanların sigortalılıklarını sona erdiremeyeceği, 20.04.1982 tarihinden sonra yeni kayıt ve tescili yapılacak sigortalıları etkileyeceği, 20.04.1982 öncesi tescili yapılanların kazanılmış hakkının ortadan kaldırılamayacağı anlaşılmaktır. Bu nedenledir ki, 15.03.1983 ile 22.03.1985 tarihleri arasında zorunlu sigortalılığın tespitine ilişkin davayı kabul etmek gerekmektedir.
Mahkemece davanın kabulü yerine  yazılı şekilde hüküm tesisi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde,davacının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine, 03.07.2006 gününde oybirliğiyle karar verildi.