Davacı, murisinin iş kazası sonucu ölümünden  doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün, davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi  tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, Sosyal Sigortalar Kurumuna ait ambulans ile sevk edilirken meydana gelen ve hastanın ölümü refakatçi yakının yaralanması ile sonuçlanan trafik kazası nedeniyle eş ve çocukların uğramış olduğu maddi ve manevi zararının giderilmesi istemine ilişkindir. Dava nitelikçe, Kamu görevlisi bulunan davalı ambulans şoförü T.U’nun hizmetten ayrılmayan hizmet içi görev kusuruna, giderek çalıştırılanın haksız eylemine dayandığından, davanın yasal dayanağı belirgin olarak Borçlar Kanununun 55 ve Anayasanın 129/5 maddesidir. Başka bir anlatımla, uyuşmazlık 506 Sayılı Yasadan kaynaklanmadığı gibi 5521 Sayılı Yasanın 1.maddesinde öngördüğü koşullar somut olayda oluşmadığından 1475 Sayılı Yasadan da kaynaklanmadığı açıktır.Hal böyle olunca, uyuşmazlığın çözüm yerinin, Sosyal Sigortalar Kanununun 134 ve 5521 sayılı yasanın 1.maddesi gereğince İş Mahkemesi olmayıp miktara göre, Sulh veya Asliye Hukuk Mahkemesi olduğu açık-seçiktir.Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 26.02.2003 gün 2003/21-95Esas ve 2003/113 Karar sayılı kararları da bu doğrultudadır.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular göz önünde tutulmaksızın dava dilekçesinin görev yönünden reddine karar vermek gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davacıların bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ:Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine,  04.07.2006 gününde oybirliğiyle karar verildi.