MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

DAVA : Davacı, yıllık izin ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilin ... Genel Müdürlüğü bünyesinde çalışmakta iken, ... Genel Müdürlüğünün davalı kuruma devredilmesi üzerine burada çalışmaya devam ettiğini ve emekli olduğunu, müvekkilinin ... Sendikası üyesi olduğunu, toplu iş sözleşmelerine göre müvekkilinin yıllık izinlere hak kazanmış olduğunu, fakat izinlerinin kullandırılmadığını, gerek ... Genel Müdürlüğüne bağlı, gerekse İl Özel İdaresine bağlı çalışmalarda müvekkilinin aynı çalışmayı yaptığını, bu çalışmaların mevsimlik iş olmadığını belirterek, yıllık izin ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davanın reddini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Uyuşmazlık davalı işyerinde yapılan işin mevsimlik iş olup olmadığı ve davacının yıllık izin ücretine hak kazanıp kazanmadığı noktasında toplanmaktadır.
Çalışmanın sadece yılın belirli bir döneminde yoğunlaştığı işyerlerinde yapılan işler mevsimlik iş olarak tanımlanabilir. Söz konusu dönemler işin niteliğine göre uzun veya kısa olabilir. Her zaman aynı miktarda işçi çalıştırmaya elverişli olmayan ve işyerinde yürütülen faaliyetin niteliğine göre işçilerin her yıl belirli sürelerde yoğun olarak çalıştıkları ve fakat yılın diğer döneminde işçilerin iş sözleşmelerinin ertesi yılın faaliyet dönemi başına kadar ara vermeyi gerektiren işler mevsimlik iş olarak değerlendirilebilir.
4857 sayılı İş Kanunu"nun 53/3 maddesi uyarınca, mevsimlik işlerde yıllık ücretli izinlere ilişkin hükümler uygulanmaz. Bir başka anlatımla, mevsimlik işçi, 4857 sayılı Kanun"un yıllık ücretli izin hükümlerine dayanarak, yıllık ücretli izin kullanma veya buna dayanarak ücret alacağı isteminde bulunamaz. Hemen belirtmek gerekir ki, 53/3. maddede ki kural, nispi emredici kural olup, işçi lehine bireysel iş sözleşmesi ya da toplu iş sözleşmesi ile yıllık ücretli izne ilişkin hükümler düzenlenebilir ve mevsimlik işçiler için yıllık izin hakkı tanınabilir.
Mevsimlik çalışmalarda, kural olarak işçinin yıllık ücretli izin hakkı bulunmamakta ise de, iş yerinde geçen çalışmaların yılda onbir ayın üstünde gerçekleştiği takdirde işçinin dinlenme hakkının varlığının kabulü gerekmektedir. 4857 sayılı Kanun"un 53. maddesinde mevsimlik işlerde yıllık izin hakkının doğmayacağı belirtilmiş ise de, yılın ne kadar bölümünde çalışılma halinde işin mevsimlik iş sayılacağı yönünde bir düzenlemeye yer verilmemiştir. Şu halde, yılın tamamına yakın bir bölümünde çalışılma halinde Anayasal temeli olan dinlenme hakkının tanınmasının gerekeceği açıktır.
Dosya içeriğinden, 01.11.1985 tarihinden beri çalışan davacının iş sözleşmesinin yılın belirli dönemlerinde askıya alındığı, bu anlamda davacının mevsimlik işçi statüsünde çalıştığı, 02.02.2001 tarihinde ise kadroya geçtiği anlaşılmaktadır.
Somut olayda, hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davacının 1985-1998 yılları arasındaki çalışmasının onbir ayı aşmadığı ancak 1999 yılında 342 gün, 2000 yılında ise 287 gün çalışmasının bulunduğu belirterek, 1999 ve 2000 yılları için yıllık izin ücreti hesaplanmış ise de, bu kabul dosya içeriğine uygun düşmemektedir. Davacının, 2000 yılındaki çalışmasının onbir ayın altında kaldığı, bu yıl açısından yıllık ücretli izin hakkının bulunmadığı kabul edilerek, belirlenecek yıllık izin ücreti alacağının hüküm altına alınması gerekirken, yazılı şekilde hüküm tesisi hatalıdır.
2-Davacının, 1999 yılı için belirlenen yıllık izin ücreti de hatalı hesaplanmıştır. 1999 yılına kadar davacının toplam çalışma süresi 2675 gündür. Bu dönemde yürürlükte olan TİS"nin 35. maddesine göre, 5 yıldan fazla 10 yıldan az hizmet süresi olanlara 28 iş günü yıllık ücretli izin verileceği belirlenmiştir. Şu halde, davacının yıllık izin ücretinin 28 gün üzerinden hesaplanması gerekirken, 30 gün üzerinden hesaplanması hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 03.03.2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.