MAHKEMESİ:İş Mahkemesi

TÜRK MİLLETİ ADINA
Davacı, 11.03.2007 tarihinde geçirdiği iş kazası sebebiyle oluşan gerçek maluliyet oranının 14.2"nin üzerinde olduğunun tespitine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme bozmaya uyarak ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan sonra düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okundu, işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar verildi.
K A R A R
Davacı 11.03.2007 tarihinde geçirdiği iş kazası sebebiyle oluşan gerçek maluliyet oranının 14,2 "nin üzerinde olduğunun tespitine karar verilmesini talep etmiştir. Mahkemece,davanın kısmen kabulü ile davacının maluliyet oranının % 10.0 olduğunun tespitine,fazlaya ilişkin isteklerin reddine karar verilmiştir.Dosyadaki kayıt ve belgelerden; Sosyal Güvenlik Kurumu’nun 27.12.2007 tarihli inceleme raporuna göre davacının geçirdiği kazanın Kurum tarafından iş kazası olarak kabul edildiği ,Maluliyet ve Sağlık Kurulları Daire Başkanlığınca davacının geçirdiği iş kazası nedeniyle % 14,2 oranında sürekli iş göremezlik tespit edildiği ve bu orana göre 01.07.2008 tarihinden itibaren gelir bağlandığı, Yüksek Sağlık Kurulunun 23.10.2009 tarih ve 83/5743 sayılı kararı ile 12.03.2007 de geçirdiği iş kazası nedeniyle maluliyet oranının % 14,2 olduğuna, sürekli bakıma muhtaç olmadığına ve kontrol muayenesi gerekmediğine karar verildiği, Adli Tıp Kurumu Başkanlığı 3. İhtisas Kurulunca, davacının 12.3.2007 tarihinde geçirdiği iş kazası sonucu oluştuğu bildirilen arızasının tüzük hükümlerine göre anatomik ve fonksiyonel araz bırakmadan iyileşmiş olduğundan maluliyet oranı tayinine mahal olmadığı, iyileşme süresinin 12.3.2007 tarihinden itibaren 6 aya kadar uzayabileceği ve bu süre zarfında mesleğini icra edemeyeceği bildirildiği, Adli Tıp Genel Kurulunun 21.08.2014 tarihli raporunda 12.03.2007 de meydana geldiği bildirilen arızası nedeniyle ,E cetveline göre % 10.0 oranında meslekten kazanma gücünden kaybetmiş sayılacağının belirtildiği, Adli Tıp Kurumu Genel Kurulu’nun 10.03.2017 tarihli kararı ile Adli Tıp Genel Kurulunun 21.8.2014 tarih ve 1788 tarihli kararında % 10.0 oranında malul olduğu ve meslekte kazanma gücünden kaybetmiş olduğunun belirlendiği, Adli Tıp Genel Kurul kararlarında daha önce farklı kurumdan tarafından sorulan hususta düzenlenmiş kararların da değerlendirildiği , Yargıtay 21. Hukuk Dairesinin ilgili kararında da belirtildiği gibi Sosyal Güvenlik Kurumu,Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulu ve Adli Tıp Kurumu 3. Adli Tıp İhtisas Kurulu kararları arasında çelişki bulunması halinde Adli Tıp Genel Kurulundan görüş sorulduğu , Adli Tıp Genel Kurulu kararlarının Adli Tıp Kurumu açısından nihai karar olduğu cihetle Adli Tıp Genel Kurulu kararı ile diğer birimlerin kararları arasındaki farkın çelişki olarak değerlendirilmemesi gerektiği belirtilmiştir. Somut olayda,davalı Kurum tarafından sürekli iş göremezlik oranının %14.2 olduğu tespit edilerek davacıya bu oran üzerinden gelir bağlandığı, davacının sürekli iş göremezlik derecesinin bu oranın üzerinde olduğu iddiası ile dava açtığı,ancak Adli Tıp Genel Kurul raporu ile %10 oranında meslekte kazanma gücünden kaybetmiş olduğunun belirlendiği anlaşıldığından mahkemece davanın reddine karar verilmesi gerektiği halde yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma sebebidir.
O halde davalı Kurumun bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır. SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 11/02/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.