MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK(AİLE) MAHKEMESİ


Taraflar arasında görülen nafaka davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü.
Davacı dilekçesinde; babası olan davalının, müşterek haneden ayrıldığını, annesi ve kendisini aramadığını, iaşe, eğitim gibi doğal ihtiyaçlarını karşılamadığını, Açıköğretim Fakültesinde eğitimine devam ettiğini belirterek aylık 500 TL yardım nafakasının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı cevap dilekçesinde; bankalara ve kişilere borçlu olduğunu, maaşından çok az bir miktarın kendisine kaldığını belirterek davanın reddini istemiştir.
Mahkemece; davacının eğitimine devam ettiği, annesi ile birlikte kirada oturdukları, davacının kısmi çalıştığı, aldığı ücretin geçimlerini sağlamaya yeterli olmadığı, davalının sosyal ekonomik durumu dikkate alındığında davacıya eğitim ve geçimi için yardımda bulunması gerektiği gerekçesi ile davanın kabulü ile aylık 500 TL yardım nafakasının davalıdan alınarak davacıya verilmesine karar verilmiş; hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.
Dava; 1987 doğumlu reşit kız çocuğunun üniversite eğitimini devam ettirebilmek için davalı babasına karşı açtığı yardım nafakası talebine ilişkindir.
Türk Medeni Kanununun 364/1 maddesine göre; “Herkes yardım etmediği takdirde yoksulluğa düşecek olan üstsoyu ve altsoyu ile kardeşlerine nafaka vermekle yükümlüdür.” Aynı kanunun 365. maddesinin 2.fıkrasında davanın; davacının geçinmesi için gerekli ve karşı tarafın mali gücüne uygun bir yardım isteminden ibaret olduğu düzenlenmiştir.
TMK."nun 328.maddesinde; anne ve babanın bakım borcu, çocuğun ergin olmasına kadar devam eder. Çocuk ergin olduğu halde eğitimi devam ediyorsa, anne ve baba durum ve koşullara göre, kendilerinden beklenebilecek ölçüde olmak üzere, eğitimi sona erinceye kadar çocuğa bakmakla yükümlüdürler", düzenlemesi yer almıştır.
Hukuk Genel Kurulunun 07.06.1998 gün, 1998/656; 688 sayılı ilamında da; ":...yeme, giyinme, barınma, sağlık, ulaşım, kültür (eğitim) gibi bireyin maddi varlığını geliştirmek için zorunlu ve gerekli görülen harcamaları karşılayacak düzeyde geliri olmayanların" yoksul kabul edilmesi gerektiği vurgulanmıştır.
Yardım nafakası, aile bireylerini yoksulluk ve düşkünlükten kurtarmaya ilişkin bir nevi sosyal yardımlaşma olup ahlak kuralları ile geleneklerin zorunlu kıldığı bir ödevdir. Yardım nafakası isteyenin kusuru ile yardıma muhtaç duruma düşmüş olması, yükümlüyü borcundan kurtarmamaktadır. Aile bağlarının herhangi bir nedenle zayıflamış olması da yükümlülüğü ortadan kaldıran bir neden olarak düzenlenmemiştir. Bu nedenlerle kanun koyucu, yardım nafakasını kişinin ve toplumun vicdanına bırakmamış, kanuni bir ödev olarak düzenlemiştir.
Okumakta olan kişi kendi emek ve geliriyle yaşamını sürdürmekten yoksun ise ana babasından öğrenimini tamamlayıncaya kadar yardım nafakası isteyebilir. Ne var ki; bunu vermekle yükümlü tutulacak kişilerin geçim sıkıntısına düşürülmemesi asıldır. Bunun için belirlenen nafakanın; davacının geçinmesi için yeterli, nafaka yükümlüsünün geliriyle orantılı olacak şekilde Medeni Kanun"un 4. maddesindeki hakkaniyet ilkesi de gözetilerek takdir edilmesi gerekir.
Somut olayda; davacının yapılan sosyal ekonomik durum araştırmasında; açıköğretim fakültesi öğrencisi olduğu, aynı zamanda avukatın yanında çalıştığı, bu işten aylık 450 TL gelir elde ettiği, 220 TL kira karşılığında annesi ile birlikte oturduğu tespit edilmişir. Davalının ise, işçi emeklisi olduğu, aylık 1.650 TL geliri olduğu, aylık 200 TL kira ödediği tespit edilmiştir.
Tarafların gerçekleşen sosyal ve ekonomik durumları, nafakanın niteliği, özellikle davacının geliri nazara alındığında hükmedilen yardım nafakası miktarı fazla olup, Türk Medeni Kanunu"nun 4.maddesinde vurgulanan hakkaniyet ilkesine uygun görülmemiş ve bu husus bozmayı gerektirmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428. maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 14.03.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.