MAHKEMESİ : KOCAELİ 3. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 13/01/2014
NUMARASI : 2011/205-2014/23

Taraflar arasında görülen kişisel eşyanın iadesi davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davacı tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dava dilekçesi ile davacının evden ayrılırken çeyiz ve ziynet eşyalarını alamadığını belirterek eşyaların aynen iadesine bu mümkün değilse bedeli olan 40.000.00 TL"nin faizi ile tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davacı vekili cevap dilekçesi ile davacının gelirken hiç eşya getirmediğini, giderken de tüm eşyalarını yanında götürdüğünü belirterek davanın reddini istemiştir.
Mahkemece ziynet eşyaları yönünden banka kasasında saklanan ziynetleri alan davacının taşıyabileceği miktarda olan dava konusu ziynetlerin evde kaldığını kanıtlayamadığı, çeyiz eşyaları yönünden de tanıkların genel beyanlarında çeyiz eşyalarının ve kişisel eşyaların evlenme sırasında müşterek haneye getirildiğinin anlaşıldığı ancak tek tek eşyaların neler olduğunun tanıklar tarafından beyan edilmediği gerekçeleri ile davanın reddine karar verilmiş,hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, sair temyiz itirazları yerinde değildir.
TMK 6.maddesi hükmü uyarınca; kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça, taraflardan herbiri hakkını dayandırdığı olguların varlığını kanıtlamakla yükümlüdür. Gerek doktrinde; gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere, ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimsenin, iddia ettiği olayı kanıtlaması gerekir.
Somut olayda dinlenen davacı tanıkları davacının evlenir iken beyaz eşya ve oturma grubu dışında giyim,mutfak eşyası gibi çeyiz eşyalarını ortak konuta götürdüğünü, bütün bunların ortak konutta kaldığını, davalı tarafından evden gönderilen davacının yalnızca yanında bulunan banka kasasının anahtarı ile banka kasasında saklanan ziynetlerini alabildiğini belirtmişler, davalı yan ise yargılama boyunca davacının hazır kurulu eve gelin geldiğini,yanında hiç eşya getirmediğini savunmuştur. Ülke geleneklerine ve genç hanımların tercihlerine bakıldığında evlenen bir genç hanımın eşi ile yaşayacağı eve kişisel eşya, giysi, mutfak eşyası gibi çeyiz eşyası getirmemesi inandırıcı bulunmadığı gibi davacının çeyiz eşyalarının varlığı ve ortak konutta kalmış olduğu dinlenen tanık beyanları ile kanıtlanmıştır.
Mahkemece gerekirse tanıklar yeniden dinlenerek davacıya ait olan ve davalı yanda kalan çeyiz eşyaları tüm ayrıntıları ile somutlaştırılıp belirlenerek varılacak uygun sonuca göre bir karar verilmesi gerekir iken çeyiz eşyaları yönünden de davanın tamamının yazılı gerekçe ile reddine karar verilmesi doğru görülmemiş ve kararın bozulması gerekmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 03.11.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.