Davacı, R.Ç.vek.Av.İ.C.davalılar 1-Sosyal Güvenlik Kurumu vek.Av.N.E. 2-A.Or.Ür.Ltd.Şti vek.Av.B.B. aralarındaki tespit davası hakkında H.Asliye Hukuk (İş) Mahkemesinden verilen 31.5.2006 gün ve 294-190 sayılı kararın onanmasına ilişkin Dairemizin 4.6.2007 gün ve 12061-9066 sayılı ilamına karşı davacı vekili tarafından süresi içinde karar düzeltme yoluna başvurulmuş olmakla dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü.
Davacı, 12.06.2009 günlü dilekçesi ile; yargılama sonunda mahkemece davanın kabulüne karar verildiği halde gerekçeli kararın yazımı sırasında bilgisayar ortamında başka bir dosyanın hüküm fıkrasının aynen geçirildiğinden bahisle, bu yanlışlığın “Tavzih” yoluyla düzeltilmesini istemiştir. Öte yandan, tavzihe konu H.Asliye (İş) Mahkemesinin 31./5.2006 gün ve 294-190sayılı kararının Dairemizin 04.06.2007 gün ve 2061-9066 sayılı kararı ile Onandığı dosya içeriğinden anlaşılmaktadır. Hal böyle olunca, davacının tavzih istemini Yargıtay kararına karşı yaptığının kabulü gerekir.Bundan başka, 7.6.1944 gün 40/22 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme kararına göre, tavzih talebi Yargıtay kararlarına karşı da yapılır. Bu nedenle, davacının tavzih talebi üzerine mahkemece dosyanın Dairemize gönderilmesi gerekirken işin esasına girilmek suretiyle yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.O halde, davalı Kurumun bu yönleri amaçlan temyiz itirazları kabul edilmeli ve yerel Mahkemenin 18.11.2009 gün 294-190 sayılı kararı bozularak,kaldırılmalı ve davacının tavzihe yönelik dilekçesi ve ekleri incelenmelidir.
Hakimin son oturumda tutanağa yazdırıp tefhim ettiği karar, esas karar olup, sonradan yazılan gerekçeli kararın bu karara aykırı olmaması gerekir. Oysa zaptın 31.05.2006 günlü oturumda tefhim edilen kısa kararda “davacının davalıya ait işyerinde 01.01.1992-30.04.2000 tarihleri arasında 1821 gün sigortalı olarak çalıştığının tespitine” karar verildiği ve bu davanın davacısı R. Ç. olduğu halde gerekçeli kararda “Davacı A.B.’ın 01.07.1993-31.12.1995 ve 01.01.1996-30.04.2000 tarihleri arasında sigortalı olarak çalıştığının tespitine” karar verildiği giderek, kısa karar ile gerekçeli kararın aykırı olduğu zaptın ve Kararın incelenmesinden açıkça anlaşılmaktadır. Öte yandan konuyla ilgili 10.4.1992 günü ve 991/7 Esas, 1992/4 Karar sayılı İçtihadı Birleştirme kararı uyarınca bu aykırılığın giderilmesi suretiyle gerçeğe ve hukuka uygun bir karar verilmesi gereği açıktır.
Mahkemece kamu düzenine ilişkin bu maddi ve hukuki olgular gözetilmeksizin yazılı biçimde karar verilmiş olması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazların kabul edilmeli, hüküm bozulmalıdır.
Ne var ki;Dairemizce davalı Kurumun temyiz istemi üzerine maddi yanılgı sonucu işin esasına girilerek kararın onandığı, dosya içeriğinden anlaşılmaktadır. Yargıtayca maddi yanılgı sonucu verilen kararların, taraflar yönünden usulü kazanılmış hak durumunu oluşturmayacağı,maddi hata bulunması halinde her zaman düzeltilmesinin mümkün olduğu Yargıtay’ın oturmuş ve yerleşmiş görüşlerindendir. Bu nedenle, davacının 12.6.2009 tarihli maddi hatanın düzeltilmesini amaçlayan tavzih talebi kabul edilmeli ve Dairemizin 04.06.2007 gün ve 2006/12061E ve 2007/9066K sayılı onama kararı kaldırılmalı ve mahkemenin 31.5.2006 tarihli kararı bozulmalıdır.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle davalı Kurumun temyiz itirazlarının kabulüyle mahkemenin 18.11.2009 tarihli kararının bozulurak kaldırılmasına,davacının maddi hatanın düzeltilmesine yönelik tavzih talebinin kabulüyle Dairemizin 4.6.2007 günlü,2006/12061 Esas,2007/9066 Karar sayılı Onama kararının kaldırılmasına,davalı Kurumun temyiz itirazlarının kabulüyle mahkemenin 31.5.2006 tarihli kararın BOZULMASINA, 02.03.2010 gününde oybirliğiyle karar verildi.
