Davacı, murisinin davalı işveren nezdinde 1.1.2001- 31.12.2003 tarihleri arası çalıştığının tesbitine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin  kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılardan kurum vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
 Dava, davacının murisi olan eşinin 01.01.2001-31.12.2003 tarihleri arasında davalı işyerinde geçen ve Kuruma bildirilmeyen çalışmalarının tesbiti istemine ilişkindir.
Mahkemece istemin kısmen kabulü ile davacının davalı işverene ait 1138695,35 nolu işyerinde 01.01.2001 tarihi itibari ile işe başladığı ve 31.12.2002 tarihine kadar toplam 720 gün aralıksız ve devamlı işçi olarak çalıştığı, bu çalışmalarının kuruma bildirilmediği hususunun tespiti ile fazla istemin  reddine karar verilmiştir.
Davanın yasal dayanağını oluşturan 506 sayılı Yasa"nın 79. maddesi bu tip hizmet tesbiti  davaları için özel  bir  ispat yöntemi öngörmemiş  ise de davanın niteliği kamu düzenini ilgilendirdiği ve bu nedenle özel bir duyarlılık ve özenle yürütülmesi gerektiği Yargıtay"ın ve giderek Dairemizin yerleşmiş  içtihadı gereğidir.  Bu tür davalarda  öncelikle  davacının  çalışmasına ilişkin belgelerin  işveren tarafından verilip  verilmediği yöntemince araştırılmalıdır. Bu koşul oluşmuşsa  işyerinin gerçekten var olup olmadığı  kanun kapsamında  veya kapsama alınacak nitelikte bulunup bulunmadığı  eksiksiz bir şekilde belirlenmeli daha sonra çalışma olgusunun varlığı özel bir  duyarlılıkla araştırılmalıdır.  Çalışma olusu her türlü delille ispat  kazanabilirse de çalışmanın konusu niteliği başlangıç ve bitiş  tarihleri hususlarında tanık sözleri değerlendirilmeli, dinlenen tanıkların davacı ile aynı dönemlerde işyerinde çalışmış ve işverenin resmi kayıtlara geçmiş bordro tanıkları yada komşu işverenlerin aynı nitelikte işi yapan ve bordrolarına resmi kayıtlarına geçmiş çalışanlardan  seçilmesine özen gösterilmelidir.  Bu tanıkların ifadeleri ile çalışma olgusu  hiçbir kuşku ve duraksamaya  yer vermeyecek şekilde  belirlenmelidir. Yargıtay  Hukuk Genel  Kurulunun  16.9.1999 gün 1999/21-510-527, 30.6.1999 gün 1999/21-549-555- 3.11.2004 gün 2004/21- 480-579 sayılı kararları da  bu doğrultudadır.
Dosyadaki kayıt ve belgelerden,davacı murisi adına işe giriş bildirgesi verilmediği, davalı 1138695 işyeri sicil numaralı işyerinin 01.01.1999 tarihinde 506 sayılı Yasa kapsamına alındığı, halen faal olduğu,davacı murisinin davalı işyerinden bildirilmiş çalışmasının bulunmadığı,  davalı işyerinden 2001-2003 yılları arasında Kuruma verilmiş dönem bordosuna rastlanmadığının bildirildiği,zabıta araştırması ile tesbit edilen komşu işyeri tanıklarının davalı işyerinde kimin çalıştığını bilmediklerini ve tarafları tanımadıklarını beyan ettikleri anlaşılmaktadır.Mahkemece yukarıda açıklanan niteliklere sahip olmayan, murisin ev sahibi ve arkadaşları olan tanık beyanlarına itibar edilerek yazılı şekilde karar verilmesi isabetsiz olmuştur.
Yapılacak iş; davanın nitelikçe kamu düzenini ilgilendirdiği nazara alınarak,soruşturma genişletilip, zabıtaca başka komşu işyeri tanığı bulunmadığı bildirilmiş ise de davacı murisi ile aynı dönemlerde komşu işyerlerinde çalışmış ve komşu işverenlerin aynı nitelikte işi yapan ve bordrolarına, resmi kayıtlarına geçmiş çalışanlarının bulunabileceği gözetilerek bu kişileri tesbit edip beyanlarına başvurmak ve tüm deliller birlikte değerlendirilerek sonucuna göre karar vermektir.   
Kabule göre de,davacının murisi adına tesbit kararı verilmesi gerekirken davacı adına tesbit kararı verilmesi hatalıdır.
Mahkemece, bu maddi ve hukuki olgular gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalı Kurumun  bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 25.03.2010 gününde oybirliğiyle karar verildi