Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/4, 22/3, 62/1, 50/1-a, 52/2-4, 50/6. maddelerine göre mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Olay günü saat 22:00 sıralarında, sanığın sevk ve idaresindeki aracı ile 1,56 promil alkolllü vaziyette meskun mahal dışında, gece vakti 7 metre genişliğinde bölünmüş asfalt kaplama yolda sol şeritte seyir halindeyken, olay mahalline geldiğinde sol şeritten sağ şeride geçmek istediği sırada aracının sağ arka kısmı ile aynı istikametten geriden gelen katılan sürücü ..."ın sevk ve idaresindeki otomobilin sol ön yan kısmının çarpışması neticesi, sürücü ... ve aynı araçta yolcu olarak bulunan ..., ... ve ..."ın basit tıbbi müdahale ile giderilir şekilde yaralanmalarına neden olduğu, kazanın meydana gelmesinde sanığın tamamen kusurlu olduğunun kabul ve tespit edildiği olayda; taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde; TCK"nın 61/1. ve 22/4. madde ve fıkralarında yer alan ölçütlerden olan failin kusuru, meydana gelen zararın ağırlığı, suçun işleniş biçimi ile suçun işlendiği yer ve zaman nazara alınmak suretiyle, aynı Kanunun 3/1. maddesi uyarınca işlenen fiilin ağırlığıyla orantılı olacak şekilde maddede öngörülen alt ve üst sınırlar arasında hakkaniyete uygun bir cezaya hükmolunması gerekirken, tamamen kusurlu olarak meydana getirdiği kaza sonucu şikayeti devam etmekte olan dört kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilir şekilde yaralanmasına neden olan sanık hakkında, adalet ve hakkaniyet kuralları uyarınca cezada orantılılık ilkesi gözetilerek alt sınırdan uzaklaşmak suretiyle ceza tayini gerekirken, yazılı şekilde hüküm kurularak sanık hakkında eksik cezaya hükmolunması, aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine TCK"nın 50/6. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusur tespitine, tayin edilen cezaya ve lehe hükümlerin uygulanmamasına ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Sanığa taksirle yaralama suçundan dolayı TCK"nın 89/4 maddesi gereğince belirlenen 6 ay hapis cezası, TCK"nın 22/3. madde uyarınca 1/3 oranında arttırılması sırasında, 8 ay hapis cezası, aynı Kanun"un 62. maddesi gereğince 1/6 oranında indirim yapılması sonucunda, 6 ay 20 gün hapis cezası olarak hükmedilmesi sonuç adli para cezası miktarının ise 4.000. TL olarak belirlenmesi gerekirken, hesap hatası yapılarak 7 ay 15 gün hapis cezası olarak belirlenerek sonuç cezanın 4.500.TL adli para cezası olarak hükmedilmesi suretiyle sanık hakkında fazla ceza tayini,
2-Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun 07/07/2009 tarih 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saiki" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün beşinci paragrafında yer alan "4.500.-TL" ibaresinin, "4.000.-TL" ibaresi olarak değiştirilmesi, hükmün birinci paragrafında yer alan "saiki" ibaresinin hükümden çıkarılması ve hükümdeki diğer hususların aynen bırakılması suretiyle, sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA; 24.02.2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.