Davacı, 1.4.1994-1.4.2002 tarihleri arasında zorunlu tarım Bağ-Kur sigortalısı olduğunun tespitine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, davacının 1.4.1994-1.4.2002 tarihleri arasında  zorunlu tarım Bağ-Kur Sigortalısı  olduğunun tesbiti istemine ilişkindir.
Mahkemece davanın kabulüne karar verilmiştir.
Bu yönüyle davanın yasal dayanağı 2926 sayılı Yasanın 10.maddesidir. Hal böyle olunca, uyuşmazlığın 2926 sayılı Yasadan kaynaklandığı açık-seçiktir. Bu durumda uyuşmazlığın çözüm yerini, 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanununun 15.maddesinin yollamada bulunduğu Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanununun 17.maddesi gereğince çözümlemesi gerektiği yönü söz götürmez. Davanın açıldığı yerde, anılan 17.maddenin tanımladığı biçimde Kurumun şubesinin bulunmadığı ortadadır. Bu nedenle ve özellikle davalı Kurumun yöntemine uygun yetki itirazı gözönünde tutularak, yetki yönünden dava dilekçesinin reddine karar vermek gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup, bozma nedenidir.
O halde, davalı Kurumun bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalı vekilinin diger temyiz itirazlarının incelenmesine yer olmadığına, 21.2.2008 gününde oybirliğiyle karar verildi.