Davacı, meslek hastalığı sonucu malüliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi  tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, davacının meslek hastalığı sonucu % 12,30 oranındaki sürekli iş göremezlik nedeniyle manevi tazminat istemine ilişkindir.
Mahkemece, Sosyal Sigortalar Kurumu Z.U.M.Göğüs Hastalıkları Hastanesi’nin 09.08.2007 gün ve 1691 sayılı raporuna göre dava kabul edilmişse de eksik inceleme ile sonuca gidilmesi doğru görülmemiştir.
Davalı yanca, sürekli iş göremezlik oranını belirleyen adı geçen hastane raporuna itiraz edildiğine göre, 06.05.1994 tarihinde iş yerinden ayrılan davacıda 09.08.2007 tarihinde % 12,30 oranında iş göremezlik ortaya çıkmasının tıbben olanaklı olup olmadığı konusunda,  öncelikle 506 sayılı Yasanın 109. maddesinde öngörülen prosedür uyarınca Kurum Yüksek Sağlık Kurulundan rapor alınması zorunludur. Bu rapora karşı somut verilere dayanan bir itiraz olursa Adli Tıp Kurulundan rapor alınarak sonuca gidilir. Davalının da sürekli iş göremezlik oranın incelenmesi için Sosyal Sigorta Yüksek Sağlık Kurulu’na başvuruda bulunduğu dosya içerisindeki bilgi ve belgelerden anlaşılmaktadır. Hal böyle olunca davalının itirazının sonucu beklenilmeden giderek yasal prosedür işletilmeden yukarıda yazılı hastane raporu ile yetinilerek yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırıdır.
O halde, davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre sair temyiz itirazlarının ilerde incelenmesine, temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 26.02.2008 gününde oybirliğiyle karar verildi.