Davacı, davalı işveren nezdinde 5.5.1994-20.10.2000  tarihleri arası çalıştığının tespitine karar verimesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin  kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılar vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
1-Davacı Ş.A., 28.5.2007 tarihli temyize cevap dilekçesi ile hüküm düzeltilmesi istemiş ise de bu dilekçesinin temyiz defterine kaydının olmadığı ve de temyiz harcının da ödenmediği  görülmekle davacının dilekçe içerisindeki istemi temyiz talebi olarak değerlendirilmemiştir.
2-Davacı, davalıya ait işyerinde 5.5.1994 ila 20.10.2000 tarihleri arasında sürekli çalıştığının tespitini istemiştir.
Mahkemece davacının, davalıya ait işyerinde 3.5.1995 ila 20.10.2000 tarihleri arasında sürekli çalıştığının tespitine karar verilmiş ise de bu sonuç yerinde değildir. Gerçekten hakimin son oturumda tutanağa yazdırıp tefhim ettiği karar esas karar olup, sonradan yazılan gerekçeli kararın bu karara aykırı olmaması gerekir. Oysa mahkemenin 8.5.2007 günlü tefhim edilen kısa  kararında davanın kabulü ile bilirkişi raporunda belirtildiği üzere davacının 5.5.1994 ila 20.10.2000 tarihleri arasında yazılı sürelerde hizmet akdine tabi olarak çalıştığının tespitine karar verilmiş olup gerekçeli kararda da “davanın kabulüne” denilmekle birlikte talebin kısmen kabul edilerek davacının 3.5.1995 ila 20.10.2000 tarihleri arasında hizmet akdine tabi olarak çalıştığının tespitine ilişkin hükmün, tefhim edilen kısa karara açıkça aykırı olduğu anlaşılmaktadır. Konu ile ilgili 10.4.1992 gün ve 99/1-7 Esas, 1992/4 Karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca bu aykırılığın giderilmesi suretiyle gerçeğe ve hukuka uygun bir karar verilmesi gerçeği açıktır.  Mahkemece bu maddi  ve hukuki olgular gözetilmeksizin yazılı biçimde karar verilmiş olması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalıların bu yönleri amaçlayan  temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde işverene iadesine, 21.4.2008  gününde oybirliğiyle karar verildi.