Davacı, davalılardan işverene ait işyerinde 15.5.1995-17.7.1995 tarihleri arasında geçen sigortalı çalışmalarının tesbitine  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde,  davanın hak düşürücü süre nedeniyle reddine karar vermiştir.
Hükmün  davacı ile davalılardan kurum  vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektiği nedenlere göre davalının tüm davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava, davacının 15.5.1995-17.7.1995 tarihleri arasında 62 gün, 1997 yılında 360 gün çalıştığının tespiti istemine ilişkindir.
Mahkemece istemin hak düşürücü sürenin dolmuş olması nedeniyle reddine karar verilmiştir.
Dosyadaki kayıt ve belgelerden davacının davalıya ait işyerinden 17.7.1995 tarihli giriş bildirgesi ile toplam 93 gün, 10.7.1998 tarihli bildirge ile 1998 yılında 172 gün, 1999 yılında 360 gün, 2000 yılında 352 gün, 2001 yılında 229 gün, 2.4.2002 tarihli bildirge  ile ancak başka bir işyeri sigorta no.su ile 193 gün, 15.10.2002 tarihli bildirge ile 77 gün çalışmasının bildirildiği, yine davacının başka işverenlere ait işyerlerinden 15.12.1995 tarihli bildirge ile 1995 yılında 10 gün, 1996 yılında 57 gün, 2001 yılında 27 gün, 2003 yılında 142 gün çalışmalarının bildirildiği anlaşılmaktadır.
Davanın yasal dayanağı 506 sayılı Yasa"nın 79/10.  maddesi olup yönetmelikle tesbit edilen belgeleri   işveren tarafından  verilmeyen  veya  çalıştıkları  Kurum’ca  tesbit  edilmeyen  sigortalılar,  çalışmalarını hizmetlerinin   geçtiği yılın sonundan başlayarak  5 yıl  içerisinde mahkemeye  başvurarak  alacakları ilam ile ispatlayabilirlerse  bu çalışmaların  Kurum’ca  dikkate alınacağı  belirtilmiştir.  Yerleşik  Yargıtay görüşü, birden ziyade  işe giriş  bildirgesi  verilmesi halinde çıkış yok ise ilk  işe giriş  bildirgesi ile son işe giriş bildirgesinin verildiği  tarihler  arasında geçen çalışmaların hak  düşürücü süreye  uğramayacağı,  çıkış varsa hak düşürücü sürenin  her kesim çalışma için ayrı  ayrı hesaplanacağı çıkış  tarihinden sonra işçinin aynı işyerinde  çalışmasını sürdürmesi veya hak düşürücü  süre içerisinde  tekrar aynı işyerine girerek  çalışmasının  hak düşürücü sürenin  işlemesine engel olmayacağıdır.
Somut olayda davacı 1.1.1997-31.12.1997 tarihleri arasındaki 360 günlük çalışmanın tespitini istediğinden bu dönemden sonra ara verilerek çalışma 10.7.1998 tarihinde başladığından yani kesintili olduğundan  mahkemece 1997 yılına yönelik istemin hak düşürücü sürenin dolmuş olması nedeniyle reddine karar verilmiş olması doğru isede davacının 15.5.1995-17.7.1995 tarihleri arasındaki döneme ilişkin istemi yönünden 17.7.1995 tarihli giriş bildirgesinin verilmiş  ve 93 günlük çakışmanın bildirilmiş olması,  15.5.1995-17.7.1995 tarihleri arasında başka bir işyerinden çalışmasının bildirilmemiş olmasına göre bu tarihler arasında çalışmanın kesintisiz geçtiği anlaşıldığından hak düşürücü süreden söz edilemeyeceği açıktır.
Mahkemece 15.5.1995-17.7.1995 tarihleri arasındaki dönem yönünden işin esasının incelenerek bir karar verilmesi gerekirken bu dönemin hak düşürücü sürenin dolduğu gerekçesi ile reddine karar verilmiş olması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davacının bu yönü amaçlayan temyiz itirazı kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde  davacıya iadesine, 20.10.2008 gününde oybirliğiyle karar verildi.