Davacı, davalılardan işverene ait işyerinde 10.8.1996-25.11.2003 tarihleri arasında çalıştığının tesbitine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılardan Kurum vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Davacı, 10.8.1996-26.11.2003 tarihleri arasında davalı işverene ait inşaat işyerinde hava şartları sebebiyle çalışılmayan Kasım-Mart ayları arasındaki dönem dışında sürekli çalıştığının tesbitini istemiştir.
Mahkeme yazılı şekilde 970 günlük çalışmanın tesbitine karar vermiştir.
Dosyadaki bilgi ve belgelerden, işyerinin sulama göleti inşaatı olup, 28546 sicil ile Serge İnşaat adına 9.8.1996 tarihinde kapsama alındığı ve 21.7.2004 tarihine kadar faal olduğu, davacının, davalı işyerinden 1.3.1997 ve 5.7.1997 tarihleri arasında toplam 45 günlük çalışmasının Kuruma bildirildiği, sürekli çalışmanın talep edildiği dönemler içinde başka işyerlerinden 30.10.1996-30.11.1996, 10.8.1998-5.1.1999 ve 27.11.2000-21.6.2001 tarihleri arasında çalışmaların mevcut olduğu, 30.3.2004 tarihli müfettiş raporu ile davacının işyerinde 10.3.1997-5.7.1997 tarihleri arasındaki çalışmalarının bulunduğunun ve Kuruma bildirildiğinin tesbit edildiği, dinlenen tanıkların işyeri bordrolarında isimlerinin bulunmadığı, Mahkemenin yetersiz bilirkişinin, Yargıtay İçtihatlarını dikkate almaksızın düzenlediği raporu itibariyle sonucu ulaştığı görülmüştür.
Yasal dayanağı 506 sayılı Yasa"nın 79/10. maddesi olan bu tür davalarda çalışma iddiasının gerçeğe uygunluğu özel bir duyarlılıkla araştırılmalıdır. Çalışma olgusu her türlü delille ispatlanabilirse de çalışma konusu, sürekli, kesintili veya mevsimlik olup olmadığı, başlangıç ve bitiş tarihleri ile alınan suret konularında tarafların sözleri değerlendirilirek bunların inandırıcılığı üzerinde durulmalı, verdikleri bilgilere nasıl vakıf oldukları, işverenle, işçiyle ve işyeriyle ilişkileri, bazan uzun yılları kapsayan bilgilerin insan hafızasında yıllarca eksiksiz nasıl taşınabileceği düşünülmeli, tanıklar buna göre dinlemeli, işyerinin kapsam, kapasite ve niteliği ile bu beyanlar kontrol edilmeli, işyerinin bordrolarında kayıtlı ve mümkün olduğunca sürekli çalışanları ile gerektiğinde SSK, yerel yönetimler yada zabıta yoluyla yaptırılacak araştırma sonucunda belirlenecek komşu veya yakın işyerlerinin kayıtlarıyla sabit çalışan kişileri dinlenilerek çalışma olgusu hiçbir kuşku ve duraksamaya yer bırakmayacak biçimde saptanmalıdır. Yargıtay Hukuk Genel Kurulu"nun 2005/21-495-582, 205/21-409-413, 206/21-60-69, 2004/21-479-578, 2003/21-634-572, 1999/21-549-555 sayılı kararları da bu yöndedir.
Somut olayda 1996-2003 yılları arasında sürekli aynı işyerinde çalıştığını beyan eden davacının başka işyerlerindeki çalışmaları dikkate alındığında bu beyanında samimi olmadığı, davalı işyerinin kayıtlarında yer almayan, müfettiş raporunda da çalışmaları bulunmayan tanık beyanlarının şüpheli olduğu, şoför olarak çalıştığı belirtilen davacının buna ilişkin bir ceza makbuzu, taşıma belgesi ve ya başka bir belgeninde ibraz edilmediği, ayrıca aynı döneme rastlayan diğer çalışmaların başka illerdeki çalışmalar olduğu iddiasının
da araştırılmadığı sonuç olarak eksik araştırma ve yetersiz bilirkişi raporu itibariyle yukarıda açıklandığı şekilde araştırma yapılmaksızın sonuca gidildiği ortadadır.
Öte yandan Hukuk Usulu Muhakemeleri Kanunu"nun 388 maddesinde hükümle taraflara yüklenen borç ve tanınan hakların açık, şüphe ve tereddüt uyandırmayacak şekilde gösterilmesi gerektiği belirtilmesine karşılık Mahkemece "bilirkişinin 22.11.2005 tarihli raporunda belirttiği hizmet devreleri içinde 970 gün çalışmanın tesbitine" şeklinde belirsiz, ayrıca kararın hangi davalı vekilinin yüzüne karşı verildiği şüpheli infazı kabil olmayacak şekilde hüküm kurulması da doğru görülmemiştir.
Mahkeme bu maddi ve hukuku olgular dikkate alınmaksızın yazılı şekilde sonucu gidilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalı işveren şirketin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 5.3.2007 gününde oybirliğiyle karar verildi.
