Davacı, davalılardan işverene ait işyerinde işe giriş ve çıkış tarihleri arasında aylık 30ar gün olarak çalıştığının tespitiyle, aksi yöndeki Kurum işleminin iptaline  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin  kabulüne karar vermiştir.
Hükmün, davalılar vekilleri tarafından  temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.   
Hakimin son oturumda tutanağa yazdırıp tefhim ettiği karar, esas karar olup, sonradan yazılan gerekçeli kararın bu karara aykırı olmaması gerekir. Oysa 16.03.2006 günlü oturumda tefhim edilen kısa karar ile, gerekçeli kararın aykırı olduğu zaptın ve Kararın incelenmesinden açıkça anlaşılmaktadır. Kısa karada 4.10.1982-31.12.1982 ,1.1.1983-30.4.1983, 1.5.1983-10.6.1983, 1.10.1983-31.12.1983, 1.1.1984-30.4.1984, 1.5.1984-31.5.1984, 1.10.1984-19.10.1984  tarihleri arasında geçen çalışmalarında tespitine karar verildiği halde gerekçeli kararda bu dönemlerin yer almadığı görülmektedir Öte yandan konuyla ilgili 10.4.1992 günü ve 991/7 Esas, 1992/4 karar sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca bu aykırılığın giderilmesi suretiyle gerçeğe ve hukuka uygun bir karar verilmesi gereği açıktır. Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular gözetilmeksizin yazılı biçimde  karar verilmiş olması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davalıların bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli, hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA,bozma nedenine göre davalıların diğer temyiz itirazlarının şimdilik incelenmesine yer olmadığına 10.4.2007 gününde oybirliğiyle karar verildi.