Davacı, iş kazası sonucu  malüliyetinden doğan maddi ve manevi  tazminatın  ödetilmesine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davacı  ile  davalılardan  L.A. Çimento A.Ş. vekilleri tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, iş kazası sonucu % 4 oranında malul kalan davacının,  uğramış olduğu maddi zararın giderilmesi istemine ilişkindir. 
Mahkemece davalılardan C. M. San.A.Ş.’nin kusurunun bulunmadığından bahisle bu davalı hakkındaki davanın reddi ile 7.552,23.- YTL Maddi tazminatın davalı L.A. Çimento A.Ş.’den alınarak davacıya verilmesine karar verilmiş ise de, varılan  sonuç isabetli değildir.
Kural olarak iş kazası sonucu zarara uğrayan işçinin tazminat davasının işveren veya kusurlu üçüncü kişilere yöneltilmesi  gerekir. Bundan başka, aracı olarak nitelendirilen kişilerce işe alınan işçiler uğradıkları zarardan dolayı asıl işverene davalarını yöneltmeleri mümkün olup, bu sorumluluk yasadan kaynaklanır. 1475 Sayılı Yasa’nın 1/son (4857 Sayılı Yasa’da 2/6) ile  506 Sayılı Yasa’nın 87/2. maddeleri gereğince aracıdan söz edebilmek için öncelikle üst işveren ve bunun tarafından ortaya konan bir iş olması ve görülmekte olan bu işin bölüm ve eklentilerini oluşturan bir işin, alt işverene devredilmesi gerekir.
Somut olayda, davalı L. A. Çimento A.Ş.’ne ait tesislerde bakım ve onarım işi davalılar arasında yapılan sözleşme ile davalı C. Makine San.A.Ş.’ne verilmiştir. Nitekim  olay tarihinde, asıl işveren  olan  L.A. Çimento A.Ş.’ne ait 8 nolu çimento silosu üzerinde taşeron C. Makine San.A.Ş.adına çalışan davacının 5 nolu çimento silosunun kapağının silo içindeki iç basınca dayanamayarak fırlaması sonucu çimento tozunun ortalığa yayılması nedeniyle kaçarken düşerek yaralandığı dosya içerisindeki bilgi ve belgelerden açıkça anlaşılmaktadır.   
Dava konusu olaya ilişkin olarak düzenlenen 28.11.2002 ve 16.2.2004 tarihli kusur bilirkişi raporlarında; olayda asıl işveren     L. A. Çimento A.Ş.’nin  % 70, alt işveren C. Mak.San.A.Ş.’nin  %20 ve davacı  işçinin ise % 10 oranında kusurlu olduğu belirtilmiş, buna karşılık; olayda asıl işveren    L. A. Çimento A.Ş.’nin   % 100 kusurlu olduğu açıklanan 17.7.2003 ve 1.10.2005  tarihli kusur bilirkişi raporları mahkemece hükme dayanak alınmıştır.
Hükme dayanak alınan bilirkişi raporlarında; bilirkişilerin, İş Kanununun 77.maddesinin öngördüğü koşulları göz önünde tutarak ve özellikle işyerinin niteliğine göre, işyerinde uygulanması gereken işçi sağlığı ve iş güvenliği tüzüğünün ilgili maddelerini incelemek suretiyle, işverenin, işyerinde alması gerekli önlemlerin neler olduğu, hangi önlemleri aldığı, hangi önlemleri almadığı, alınan önlemlere işçinin uyup uymadığı gibi hususlar ayrıntılı bir biçimde incelemek suretiyle kusurun aidiyeti ve oranı hiç bir kuşku ve duraksamaya yer vermeyecek biçimde saptamadıkları anlaşılmaktadır. Kaldı ki, 28.11.2002 ve 17.7.2003 tarihli bilirkişi raporları arasındaki çelişkinin giderilmesi için alınan 16.2.2004 tarihli raporda asıl işveren     L. A. Çimento A.Ş.’nin  % 70, alt işveren C.  Mak.San.A.Ş.’nin  %20 ve davacı  işçinin ise % 10 oranında kusurlu olduğu belirlenerek çelişki giderilmiş olmasına rağmen yeniden kusur raporu alınmasına gerek olmadığı halde 1.10.2005 tarihli kusur raporunun alınması yerinde değildir.Hal böyle olunca, hükme dayanak alınan bilirkişi raporlarının, İş Kanununun 77.maddesinin öngördüğü koşulları içerdiği giderek hükme dayanak alınacak nitelikte olduğu söylenemez.
Mahkemece somut olaya ve yukarıda açıklanan ilkelere uygun düşen 28.11.2002 ve 16.2.2004 tarihli  raporlar esas alınarak tarafların sorumluluğunu belirlemek gerekirken, inandırıcı güç ve nitelikte olmayan ve olaya da uygun düşmediği gibi, 77.maddenin öngördüğü koşulları da içermeyen kusur raporlarının hükme dayanak alınması hatalıdır.
O halde, tarafların bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları  kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ:Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde temyiz edenlere  iadesine, 10.05.2007 gününde oybirliğiyle karar verildi.