Davacı,  yanlış tedavi sonucu malüliyetinden doğan maddi ve manevi tazminatın ödetilmesine  karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kısmen kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi  tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava, sigortalının çocuğu küçük S.Y.ın davalı Kurum hastahanesinde hatalı tedavi yapılması sonucu malul kalması nedeniyle uğradığı maddi ve manevi zararın giderilmesi istemine ilişkindir.
Mahkemece manevi tazminat isteminin tümünün, maddi tazminat isteminin de kısmen kabulüne karar verilmiştir.   
Dava nitelikçe, kamu görevlisi bulunan doktorun  hizmetten ayrılmayan hizmet içi görev kusuruna,  giderek çalıştırılanın haksız eylemine dayandığından,  davanın yasal dayanağı belirgin olarak Borçlar Yasası’nın 55. maddesidir. Başka bir anlatımla uyuşmazlık 506 sayılı Yasa’dan kaynaklanmadığı gibi 5521 sayılı Yasa’nın 1. maddesinde öngörülen koşullar somut olayda oluşmadığından  İş Yasası’ndan da kaynaklanmadığıda ortadadır. Bu durumda,  uyuşmazlığın çözüm yerinin Sosyal Sigortalar  Yasası’nın 134. ve 5521 sayılı Yasa’nın 1. maddeleri uyarınca  iş Mahkemesi olmayıp miktara göre, Sulh veya  Asliye Hukuk Mahkemeleri olduğu açıktır. Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 26.6.2003 gün  ve 2003/21-95-113 sayılı kararı da bu yöndedir.  
 Mahkemece  bu maddi ve hukuki olgular  dikkate alınarak dava dilekçesinin görev yönünden reddine  karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir. 
O halde, davalı kurumun  bu yönleri amaçlayan  temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, bozma nedenine göre davalı Kurumun diğer temyiz itirazlarının incelenmesine şimdilik yer olmadığına, 25.5.2007  gününde oybirliğiyle karar verildi.