Davacı, murisinin davalı işverenler nezdinde 1993-1996 tarihleri arası çalıştığının tesbitine   karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin   kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalılar vekilleri  tarafından temyiz edilmesi ve davalılardan L.A. Mob. A.Ş. ve C. K. duruşma talep etmesi  üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan  ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan ve temyiz konusu hükme ilişkin dava, Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanununun 438. maddesinde sayılı ve sınırlı olarak gösterilen hallerden hiçbirine uymadığından Yargıtay incelemesinin duruşmalı olarak yapılmasına ilişkin isteğin reddine karar verildikten sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Dava nitelikçe  davacının murisinin davalı işyerinde  Aralık 1993-1996 tarihleri arasında geçen hizmetinin tesbitine  yöneliktir.
Mahkemece, istek tanık sözlerine dayanılarak aynen hüküm altına alınmıştır.
Dosyadaki kayıt ve belgelerden davacının 15.01.1996 tarihinde davalı işyerinde işe girdiğine dair işe giriş bildirgesinin 09.02.1996 tarihinde Kuruma verildiği,davalı işyerinin 05.06.1996 tarihinde kanun kapsamına alındığı,dinlenen tanıkların bir kısmının davacı ile davalı işyerinde çalıştıklarını söylediği anlaşılmaktadır.
Oysa, ifadeleri hükme dayanak alınan tanıklar davacıların miras bırakanı ile birlikte çalışan ve kayıtlara geçmiş kişiler olmadığı gibi, aynı çevrede benzer işi yapan başka işverenlerin çalıştırdığı ve bordrolara geçmiş kimseler de değildir.Gerçekten mahkemece dinlenilen tanıklar komşu işyeri sahibi olduklarını bildirmişlerse de bu anlatım resmi belgelerle doğrulanmamıştır. Bu bakımdan tanık sözleri çalışma olgusu yönünden somut olgulara dayanmamakta soyut düzeyde kalmaktadır. Giderek, tanık sözlerinin inandırıcı güç ve nitelikte olduğu söylenemez.
Yapılacak iş, davanın nitelikçe kamu düzenine ilişkin olduğu göz önünde tutularak davacıların miras bırakanı ile aynı tarihte birlikte çalışan ve Sosyal Sigortalar Kurumu’na verilen dönem bordrolarında kayıtlı tanıklar belirlenerek, bu tanıkların bilgilerine başvurmak ve gerektiğinde, davacıların tesbitini istediği Aralık 1993-1996 tarihleri arasında davacıların  miras  bırakanının  çalıştığını  iddia  ettikleri  işyerine  komşu  olan işyerlerini belediye, emniyet veya jandarma vasıtasıyla saptamak, saptanan bu işyerlerinin kayıtlarına geçmiş kişileri, başka bir anlatımla, Bağ-Kur’da, Sosyal Sigortalar Kurumu’nda veya diğer sosyal güvenlik kuruluşlarında kayıtları olan komşu işyeri veya benzer işi yapan işyeri sahiplerinin veya çalışanlarının bilgilerine başvurulmak ve olabildiğince delilleri toplayıp, bunları birlikte değerlendirerek sonucuna göre karar vermektir. Nitekim, Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 16.06.1999 gün ve 1999/21-510-527 sayılı, 30.06.1999 gün ve 1999/21-549-555 sayılı, 05.02.2003 gün ve 2004/21-35-64 sayılı, 15.10.2003 gün ve 2003/21-634-572 sayılı kararları da aynı yöndedir.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular gözönünde tutulmaksızın  yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davalıların  bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde L.A.Mob. A.Ş. ve C.K.iadesine,  07.06.2007 gününde oybirliğiyle  karar verildi