MAHKEMESİ : ESKİŞEHİR 4. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 19/03/2013
NUMARASI : 2012/64-2013/175

Taraflar arasında görülen eşya alacağı davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dilekçesi ile; taraflar arasındaki boşanma davasının kabul edildiği ve kararın Yargıtay aşamasında olduğunu, tarafların evlenmelerinin hemen akabinde davalının çeşitli borçlarını ödemek üzere davacıya düğünde takılan ziynet eşyalarını iade edilme şartıyla bozdurup geri vermediğini iddia ederek, müvekkili tarafından davalıya borç olarak verilen ziynet eşyalarının aynen iadesini olmazsa bedelinin tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı cevap dilekçesi ile; davacıya düğünde takılan ziynet eşyalarını hiç görmediğini, davacının bunların annesinde olduğunu söylediğini, yalnızca davalının düğünden evvel taksitle aldığı plazma TV"nin kalan taksitlerini davacının bu taksit bitmez maaşımızı bilelim diyerek kendi rızası ile ödediğini, bunun dışında bütün borçlarını davalının kendisinin ödediğini savunarak, davanın reddini dilemiştir.
Mahkemece; ziynetlerin kadının üzerinde bulunması gereken şahsi eşyalardan olduğu, tarafların boşanmalarına ilişkin karardan önce de birkaç kez ayrılıp tekrar bir araya geldikleri, son ayrılma durumu, yaşanan olaylar dikkate alındığında davacıya ait ziynet eşyalarının ve paraların davalı tarafından alındığının ispat edilemediği, dinlenen tanık beyanlarının da duyuma dayalı olduğu, davalının kredi borçları bulunsa da davalının çalıştığı, gelirinin bulunduğu, davacı vekili tarafından yemin teklifinden vazgeçildiği gerekçeleriyle ispat edilemeyen davanın reddine karar verilmiş, hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Türk Medni Kanunu’nun 6.maddesi hükmü uyarınca; kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça, taraflardan her biri hakkını dayandırdığı olguların varlığını kanıtlamakla yükümlüdür. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimse iddia ettiği olayı kanıtlaması gerekir.
Davacı kadın, dava konusu edilen ziynet eşyasının davalıda kaldığını ileri sürmüş, davalı koca ise onun tarafından götürüldüğünü savunmuştur. Hayat deneylerine göre olağan olanın bu çeşit eşyanın kadının üzerinde olması ya da evde saklanması, muhafaza edilmesidir. Başka bir anlatımla bunların davalı tarafın zilyetlik ve korumasına terk edilmesi olağan durumla bağdaşmaz.
Diğer taraftan, ziynet eşyası rahatlıkla saklanabilen, taşınabilen, götürülebilen türden eşyalardandır. Bu nedenle evden ayrılmayı tasarlayan kadının bunları önceden götürmesi, gizlemesi her zaman mümkün olduğu gibi evden ayrılırken üzerinde götürmesi de mümkündür. Bunun sonucu olarak normal koşullarda ziynet eşyalarının kadının üzerinde olduğunun kabulü gerekir.
Davacı, dava konusu ziynet eşyasının varlığını, evi terk ederken bunların zorla elinden alındığını ve götürülmesine engel olunduğunu, evde kaldığını ispat yükü altındadır.
Somut olayda; davacı kadın dava konusu ziynet eşyasının varlığını, evi terk ederken bunların zorla elinden alındığını ve götürülmesine engel olunduğunu, evde kaldığını ispat edememiştir. Ne var ki; davalı koca düğünden evvel 2.500 TL"ye taksitle aldığı plazma TV"nin kalan taksitlerini davacının ödediğini beyan etmiş olduğundan bu hususta ispat külfeti yer değiştirmiştir. Davalı iade edilmemek üzere söz konusu borcun ödendiğini kanıtlamadıkça iade ve tazmin ile yükümlüdür.
O halde mahkemece yapılacak iş; davalının davacı tarafından ödenen borcun ne şekilde ödendiği, ziynet eşyalarının bozdurulup bozdurulmadığı, bozduruldu ise ne miktarda ödendiğini tespit bakımından tarafların delillerini sorarak, yukarıda açıklanan ilkeler gözönünde bulundurup, gerekirse bilirkişiden yeniden rapor almak suretiyle varılacak sonuca göre bir karar vermek olmalıdır.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 14.05.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.