MAHKEMESİ : ANKARA 25. ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
TARİHİ : 29/01/2013
NUMARASI : 2004/427-2013/42

Taraflar arasında görülen tazminat davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dava dilekçesinde; davalı İl Özel İdarenin mülkiyetinde olan dava konusu U.. Çarşı"nın 24.12.2003 tarihinde yanması nedeniyle davacının kiracı olarak bulunduğu işyerinin tamamen yandığını belirterek, zarar bedeli 1.000 TL, ıslah ile 60.000 TL tazminatın olay tarihinden itibaren reeskont faizi ile, 35.000 TL manevi tazminatın olay tarihinden itibaren yasal faizi ile tahsilini talep etmiştir.
Davalılar İl Özel İdare Vekili, BEDAŞ vekili, M.. B.. ve İ.. K.. ile ihbar olunan Ankara Büyükşehir Belediyesi vekili cevaplarında yangın nedeniyle kusurlu olmadıklarını beyan etmişlerdir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulü ile davalı BEDAŞ"ın kusurlu olmadığından davanın reddine, davalılar İbrahim Metin ve İl Özel İdareden 58.850 TL maddi tazminatın dava tarihinden itibaren avans faizi ile müştereken ve müteselsilen tahsiline, manevi tazminat talebi yönünden davanın reddine karar verilmiş, hükmü davalı İl Özel İdare vekili temyiz etmiştir.
Dosya kapsamından, davalı İl Özel İdarenin mülkiyeti de olan U.. Çarşı binasında davacının davalıdan kiraladığı işyerinde, çarşıda kiracı bulunan diğer davalı İ.. K.."nin dükkanında çalışan işçisi davalı M.. B.."ın elektriklerin kesilmesi nedeniyle çalıştırdığı küçük Jeneratörden sızan benzinin alev alması sonucu yangının meydana geldiği, işhanında kiracı bulunan diğer esnafın dükkan önüne yanıcı(plastik) madde koymaları sonucu yangının hızla büyüyerek bütün binanın yanmasına sebebiyet verdikleri anlaşılmaktadır.
Davacının ve diğer dükkan sahiplerinin müşteki olduğu Ankara 10.Ağır Ceza Mahkemesinin 2009/152 E.sayılı dosyasında alınan bilirkişi raporunda davalı İl Özel İdarenin %20, BEDAŞ"ın %20, Belediyenin %20, yangının çıkaran M.. B.. ve İ.. K.."nin %10"ar dava dışı esnafın %20 kusurlu oldukları açıklanmış olmasına rağmen, hükme esas alınan bilirkişi raporunda davalı İl Özel İdarenin %60, davalı İbrahim"in %25, davalı M.."in %15, kusurlu oldukları davalı BEDAŞ"ın ise kusurlu olmadığı, davacının işyerinde 58.850 TL maddi zararın olduğu belirtilmiştir.
Davada, davalı idarenin yapı maliki ve işletenin sorumluluğu kapsamında yangın nedeniyle uğranılan zararın tazmini talep edilmektedir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, davalı vekilinin sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Ancak, davalı idarenin malik ve işletmeci olduğu taşınmazda günün teknolojisine uygun olarak merkezi jeneratör yedekleme sistemi ve yangın çıkması halinde devreye giren otomatik yangın kesici tertibatın bulunmaması nedeniyle genelde yanıcı maddelerin satıldığı dükkanların elektriklerin sık sık kesilmesi sırasında iç mekanda benzinle çalışan küçük jeneratör kullanılması ile 66-67 nolu dükkanda kiracı olan İ.. K.."nin işçisi M.. B.."ın benzinle çalışan jeneratörü çalıştırmak istediği anda sızan benzinin alev alarak yanması sonucu oluşan zarardan 6098 sayılı TBK"nun 69.(818 sayılı BK"nun 58.) maddesi gereğince kusursuz sorumluluğu bulunmaktadır.
Bu durumda, Ağır Ceza Mahkemesindeki kusur oranları ile hükme esas alınan bilirkişi raporunda açıklanan kusur oranları arasında çelişki bulunduğu anlaşıldığından, emsal tazminat dosyaları ile Ağır Ceza Mahkemesindeki kusur oranlarının benzer olduğu dikkate alındığında, mahkemece; raporlar arasındaki çelişkinin giderilmesi için konusunda uzman bilirkişi kurulundan rapor alınarak ve davacının da aralarında bulunduğu esnafın kusur oranı belirlendikten sonra zarar bedelinin tamamından bu oranda indirim yapılmak suretiyle geri kalan miktara TBK"nun 61. ve 62.(BK"nun 50. ve 51.) maddeleri gereğince müteselsil sorumluluk gereği karar verilmesi gerekirken, hüküm kurmaya yeterli ve Yargıtay denetimine elverişli olmayan bilirkişi raporunun esas alınması suretiyle yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiştir.
Ayrıca, gerekçeli kararda yazılı "yasal faiz" ibaresinin tavzih yolu ile "avans faizi" olarak düzeltilmesi de HMK"nun 305/2.maddesine aykırı olduğundan, bozmayı gerektirmiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 10.06.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.