Ankara Kira Kararları - Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/17382 Esas 2018/24275 Karar Sayılı İlamı

22. Hukuk Dairesi
Esas No: 2017/17382
Karar No: 2018/24275
Karar Tarihi: 13.11.2018

Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/17382 Esas 2018/24275 Karar Sayılı İlamı

Özet: (Bu özet Yapay Zeka tarafından yazılmıştır. Hukuki olarak geçerliliği yoktur.)

Davacı, kullanmadığı yıllık izinlere ait yıllık izin ücretlerinin davalıdan tahsilini talep etmiş ancak davalı bu talebi reddetmiştir. Mahkeme, toplanan deliller ve bilirkişi raporu doğrultusunda davanın kabulüne hükmetmiştir. Davalı vekili karara itiraz etmiş ancak itirazları kabul edilmemiştir. Kararın temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay dosyayı inceleyerek davalının temyiz itirazlarının yerinde olmadığına karar vermiş ve davacının fazlaya ilişkin haklarını saklı tutarak yıllık izin ücreti alacağının davalıdan tahsiline hükmetmiştir. Ancak, mahkemece faize hükmedilirken dava ve ıslah tarihleri gözetilmemiş ve yanlış faiz hesaplanmıştır. Bu nedenle, hüküm onanarak düzeltilmiş ve yıllık izin ücretinin belli bir tarihten itibaren faizi ile birlikte davalıdan davacıya verilmesine karar verilmiştir. Kanun maddeleri olarak 6100 sayılı Kanunun geçici 3. maddesi ile mülga 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu'nun 438/7. maddesi uygulanmıştır.

22. Hukuk Dairesi 2017/17382 E. , 2018/24275 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı, kullanmadığı yıllık izinlere ait yıllık izin ücretlerinin davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı, davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
Mahkemece toplanan deliller ve bilirkişi raporu doğrultusunda yazılı şekilde davanın kabulüne karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Somut uyuşmazlıkta, davacı fazlaya ilişkin haklarını saklı tutmak suretiyle yıllık izin ücreti alacağının davalıdan tahsilini talep etmiş, mahkemece izin ücreti alacağının dava tarihinden itibaren faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiştir. Yıllık izin alacağı niteliği gereği belirsiz alacak davasına konu edilemez. Dosya kapsamından da, davacının davasını kısmi dava olarak açtığı anlaşılmaktadır. Hal böyle iken mahkemece, kısmi dava ile talep edilen alacaklar yönünden dava ve ıslah tarihi gözetilerek faize hükmedilmesi gerekirken, dava tarihinden itibaren faize hükmedilmesi yerinde değildir.
Bu husus bozma sebebi ise de, yanlışlığın düzeltilmesi yeniden yargılamayı gerektirmediğinden hükmün 6100 sayılı Kanun"un geçici 3. maddesi uyarınca uygulanmasına devam olunan mülga 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu"nun 438/7. maddesi uyarınca aşağıda belirtilen şekilde düzeltilerek onanması uygun bulunmuştur.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın hüküm fıkrasının “4.908,42 TL/BRÜT yıllık izin ücretinin dava tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesine” şeklindeki bendi hükümden çıkartılarak yerine; “4.908,42 TL/BRÜT yıllık izin ücretinin 1,00 TL"sinin dava tarihinden, 4.907,42 TL"sinin ıslah tarihi olan 15/09/2015 tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesine” şeklindeki bendin yazılmasına, hükmün bu şekilde DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 13/11/2018 gününde oybirliği ile karar verildi.