Taraflar arasındaki manevi tazminat davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Ankara 13.Asliye Hukuk Mahkemesince davanın 1.000.000.000 TL lik kısmının kabulüne dair verilen 11.11.2003 gün ve 2002/930-2003/1053 sayılı kararın incelenmesi davacı ve davalılar vekilleri  tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin 07.10.2004 gün ve 2004/2999-11137 sayılı ilamı ile bozulup, davacının temyiz istekleri bozma nedenine göre incelenmeyerek dosya yerine geri çevrilmekle,yeniden yapılan yargılama sonunda, mahkemece önceki kararda direnilmiştir.
TEMYİZ EDEN:  Davalılar vekili   
HUKUK GENEL KURULU KARARI
Hukuk Genel Kurulunca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
Hukuk Genel Kurulundaki görüşme sırasında, esasa girilmeden önce, müddeabbihin miktarı itibariyle direnme kararına karşı temyiz yolunun açık olup olmadığı, ön sorun olarak incelenmiştir.
Dava, manevi tazminat istemine ilişkin olup, davacı tarafın 10.000.000.000 TL tazminat istemi mahkemece kısmen kabul edilerek  1.000.000.000 TL manevi tazminata hükmedilmiş; taraf vekillerinin temyizi üzerine Özel Dairece davalı vekilinin temyiz istemi incelenerek hüküm bozulmuş; davacı yanın temyiz istemi ise bozma nedenine göre inceleme konusu yapılmamıştır. Direnme kararını davalılar vekili hükmedilen 1.000.000.000 TL yönünden temyiz etmiştir.
Şu durumda temyize konu istemde müddeabbih 1.000.000.000 TL. (1.000.00 YTL) den ibarettir.
21.7.2004 gün ve 25529 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak, öngördüğü istisnalar dışındaki hükümleri yayım tarihinde yürürlüğe giren, 14.7.2004 tarih ve 5219 sayılı “Çeşitli Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun”; yürürlük tarihinden sonra Yerel Mahkemelerce verilen hükümler yönünden 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu’nun 427. maddesindeki temyiz (kesinlik) sınırını bir milyar TL.; yine yürürlük tarihinden sonra Yargıtay Daireleri ve Hukuk Genel Kurulunca temyiz incelemesi sonucunda verilen kararlara karşı karar düzeltme yoluna gidilebilmesi için 440/III-1. maddesinde aranan parasal sınırı da altı milyar TL. olarak değiştirmiştir.
Eldeki davada, temyiz istemine konu direnme kararının verildiği 28.09.2005 tarihinde, 5219 Sayılı Kanun’un temyiz(kesinlik) sınırını bir milyar TL. olarak değiştiren hükmü yürürlükte bulunduğuna ve müddeabbih 1.000.000.000 TL olup, kesin  olduğuna göre, anılan karara karşı temyiz yoluna gidilmesi, miktar itibariyle mümkün değildir.
Hal böyle olunca, davalılar  vekilinin temyiz dilekçesinin reddi gerekir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenle davalılar vekilinin temyiz dilekçesinin REDDİNE, istek halinde peşin alınan temyiz harcının iadesine, 05.04.2006 gününde oybirliği ile karar verildi.