MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kasten yaralama
HÜKÜM : Hükmün açıklanması suretiyle mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
1) Sanık hakkında katılana karşı 5237 sayılı TCK"nin 86/2. maddesi uyarınca kasten yaralama ve TCK"nin 106/2-c maddesi uyarınca tehdit suçlarından kamu davası açıldığı, tehdit suçunun uzlaşma kapsamında bulunmaması ve 5271 sayılı CMK"nin 253/3. maddesi uyarınca tehdit suçu ile birlikte işlenmesi nedeniyle kasten yaralama suçunun da uzlaşma kapsamında bulunmadığı anlaşılmış ise de; sanığın üzerine atılı TCK"nin 106/2-c. maddesinde düzenlenen tehdit suçundan beraat ettiği ve kesinleştiği, bu nedenle CMK"nin 253/3. maddesinin uygulanma koşullarının ortadan kalktığı, sanığın mahkumiyetine karar verilen ve temyiz incelemesine konu edilen kasten yaralama suçunun uzlaştırmaya tabi hale geldiği anlaşılmakla; sanık ile katılan arasında 6763 sayılı Kanun ile değişik 5271 sayılı CMK"nin 253. ve 254. maddeleri uyarınca uzlaştırma işlemi yapılması için dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderilmesi, uzlaştırma girişiminin başarısızlıkla sonuçlanması halinde yargılamaya devamla hüküm kurulması lüzumu,
Kabule ve ugulamaya göre de;
2) 5271 sayılı CMK"nin 231/5. maddesi uyarınca açıklanması geri bırakılan hükmün, 5271 sayılı CMK"nin 231/11. maddesi gereğince denetim süresi içerisinde kasten yeni bir suç işlenmesi halinde açıklanabilmesi için, mahkemece öncelikle 5271 sayılı CMK"nin 195/1. maddesi gereği sanığa yokluğunda karar verilebileceği ihtarını içeren usulüne uygun meşruhatlı davetiyenin usulüne uygun tebliğ edilmesi, buna rağmen duruşmaya gelmediği takdirde yargılamaya devamla hükmün açıklanması gerekirken, sanık için çıkartılan davetiyenin adreste tanınmadığından bahisle bila tebliğ iade edilmesi karşısında, MERNİS adresine 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesi uyarınca usulüne uygun tebliğ
yapılmadan yokluğunda yargılamaya devamla savunması alınmayan sanık hakkında hüküm kurulmak suretiyle, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin (Correia de Matos/Portekiz, No: 48188/99, 15.11.2001; Foucher/Fransa, No: 22209/93, 18.03.1997, P. 36) kararlarında belirtildiği üzere sanığa kendini savunma hakkının tanınmaması suretiyle Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesinin “Adil yargılanma hakkı” başlıklı 6. maddesine, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası"nın “Hak arama hürriyeti” başlıklı 36. maddesine ve 5271 sayılı CMK’nin 193. maddesine muhalefet edilerek savunma hakkının kısıtlanması,
3) Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 Esas - 2015/85 Karar sayılı ilamı ile 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesindeki bazı ibarelerin iptal edilmesi nedeniyle hak yoksunlukları yönünden sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafiinin temyiz sebepleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden 6723 sayılı Kanun’un 33. maddesi ile değişik 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi ile yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca istem gibi BOZULMASINA, 05.01.2021 gününde oy birliğiyle karar verildi.