MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki kişisel eşyanın iadesi davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda; davanın kısmen kabulüne yönelik olarak verilen hüküm, davacı vekili tarafından duruşma istemli olarak temyiz edilmekle; duruşma günü olarak belirlenen 06.11.2018 tarihinde davacı vekili Av. ... geldi. Başka gelen olmadı. Açık duruşmaya başlandı ve hazır bulunan vekilin sözlü açıklamaları dinlenildikten sonra işin incelenerek karara bağlanması için saat 14.00"e bırakılması uygun görüldüğünden, belli saatte dosyadaki bütün kağıtlar okunarak, Tetkik Hakiminin açıklamaları dinlenip, gereği düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı; ziynet ve çeyiz eşyalarının eşi olan davalı tarafından elinden zorla alındığını ileri sürerek; ziynet ve çeyiz eşyalarının aynen, olmadığı takdirde bedelinden şimdilik 10.000 TL"nin faizi ile birlikte tahsilini talep etmiş; 19.04.2016 tarihli ıslah dilekçesi ile bedel yönünden talebini 58.698 TL"ye artırmıştır.
Davalı, çeyiz eşyalarını teslim etmek istediklerini, ancak davacının eşyaları teslim almadığını, ziynet eşyalarının ise davacıda kaldığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece; ziynet eşyaların kolaylıkla saklanabilen, götürülebilen eşyalardan olduğu, hayat deneyimlerine göre olağan olanın bu gibi eşyaların kadının üzerinde olması gerektiği, davacı tanıklarının dava konusu ziynet eşyalarının davalı tarafından davacının elinden zorla alındığı, götürülmesine engel olunduğu yada davalıda kaldığı hususlarında görgüye dayalı bilgilerinin bulunmadığı, davacının ziynet eşyalarının davalıda kaldığını ispatlayamadığı, çeyiz eşyaları yönünden ise davanın kabul edildiği gerekçe gösterilerek; davanın kısmen kabulüne karar verilmiş; hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
1- Dava, kişisel mal niteliğinde bulunan ziynet ve çeyiz eşyalarının iadesi istemine ilişkindir(TMK. md 220,226).
HMK’nun 1. maddesi uyarınca; göreve ilişkin kurallar kamu düzenine ilişkin olduğundan, yargılamanın her aşamasında kendiliğinden dikkate alınması gerekir.
4787 sayılı Aile Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yargılama Usullerine Dair Kanun’un 5133 sayılı kanunla değişik 4. maddesinde; 4721 sayılı Türk Medeni Kanunu’nun Üçüncü Kısım hariç olmak üzere İkinci Kitabından kaynaklanan bütün davaların aile mahkemelerinde görüleceği,
Aynı kanunun 2. maddesinde de; aile mahkemesi kurulmayan yerlerde bu kanun kapsamına giren dava ve işlere Hakimler ve Savcılar Kurulunca belirlenen asliye hukuk mahkemelerinde bakılacağı, hükme bağlanmıştır.
Şu halde; aile mahkemesi kurulmaması nedeniyle Hakimler ve Savcılar Kurulunca belirlenen asliye hukuk mahkemesince, davaya aile mahkemesi sıfatı ile bakılıp karar verilmesi gerekir.
Hal böyle olunca, mahkemece; davaya özel mahkeme olan “Aile Mahkemesi” sıfatıyla bakılması gerektiği gözetilmeden, anılan kanun hükmüne aykırı şekilde genel mahkeme olarak yargılamaya devam edilip yazılı şekilde hüküm verilmesi, usul ve yasaya aykırı olup, bozmayı gerektirmiştir.
2- Bozma nedenine göre, davacı tarafın sair temyiz itirazlarının bu aşamada incelenmesine gerek görülmemiştir.
SONUÇ: Yukarıda birinci bentte açıklanan nedenlerle hükmün HUMK"nun 428. maddesi gereğince davacı yararına BOZULMASINA, ikinci bendde açıklanan nedenlerle davacı tarafın sair temyiz itirazlarının incelenmesine şimdilik yer olmadığına, 1.630 TL Yargıtay duruşması vekalet ücretinin davalıdan alınıp davacıya verilmesine, peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 6100 sayılı HMK"nun Geçici Madde 3 atfıyla 1086 sayılı HUMK"nun 440. maddesi gereğince kararın tebliğinden itibaren 15 günlük süre içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 06.11.2018 gününde oy birliğiyle karar verildi.