Taraflar arasında görülen davada verilen 22/04/2015 tarih ve 2011/479-2015/323 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacılar vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacılar vekili, 13.05.2005 tarihinde vefat eden oranında pay sahibi olduğunu, vefat sonrası paylarının müvekkillerine miras yolu ile geçtiğini, müvekkillerinin genel kurul toplantılarına çağrılmadığını, şirketin kâr etmesine rağmen 2005 yılından beri kâr dağıtımı yapmadığını ileri sürerek kâr payının tespitini ve taraflarına verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, davalı şirket tarafından alınmış bir kâr payı dağıtımı kararı olmadığını savunarak davanın reddini talep etmiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporu ve dosya kapsamına göre, davacıların murisinin davalı şirkette % 5 hisse payının olduğu ve payının değerinin 2.500,00 TL olduğu, şirketin 2005 yılından dava tarihine kadarki dönemde yaptığı kârları dağıtma konusunda yönetim kurulundan bir karar alınmadığı, davalı şirketin 2008 yılında 17.015,22 TL zarar ettiği, diğer yıllarda yapmış olduğu toplam kârın 22.831,87 TL olduğu, dağıtılacak bir kâr olmadığı gibi genel kurulda kârın dağıtılması konusunda alınmış bir karar da olmadığı gerekçesiyle ispat edilemeyen davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacılar vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacılar vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacılar vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 3,70 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 29/05/2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.