MAHKEMESİ : KAYSERİ 2. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 16/05/2013
NUMARASI : 2012/336-2013/445

Taraflar arasında görülen alacak (ziynet eşyası alacağı) davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dilekçesinde; taraflar arasındaki boşanma davasının derdest olduğunu, düğünde davacıya takılan ziynet eşyalarının düğün sonrasında sayılıp listelenerek davalıya tesim edildiği, evliliğin başlangıcında da davalı tarafından muhafaza edilerek, davacıya hiç verilmediğini, davalının davayı çocuklarıyla ailesinin yanına dinlenmesi için gönderip ardından boşanma davası açtığını, bu şekilde evden ayrılan davacının ziynetleri yanına olmadığını belirterek, ziynet eşyalarının aynen iadesi, olmadığı takdirde 40.000 TL"nin davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili cevabında; ziynet eşyalarının belirtildiği kadar olmadığını, bir kısmının düğünden sonra bozdurularak (5.000 TL civarında) düğün masraflarını ödediğini, bir kısmı ile davacıya set, bilezik vs. alındığını, 03.04.2006 tarihinde kalan altınların bozdurularak davalının da katkısıyla 13.500 TL değerinde otomobil alındığını (davacı adına) daha sonra otomobilin satıldığını ve davacının parayı babasına gönderdiğini, evden ayrılırken ziynetlerin üzerinde olduğunu belirterek, davanın reddini dilemiştir.
Mahkemece; nakte çevrilen ziynet eşyaları dışında kalan eşyalara yönelik iddianın kanıtlanamadığı, aksine davacıda olduğunun sabit olduğu, nakte çevrilen eşyalar yönünden ise elde edilen paranın taraflarca evlilik için sarf edildiği, ödünç olarak verilmediği anlaşılan paranın geri istenmesinin hakkaniyete uygun olmadığı gerekçe gösterilerek davanın reddine karar verilmiştir.
Hükmü, davacı vekili temyiz etmektedir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça taraflardan her biri, hakkını dayandırdığı olguların varlığını ispatla yükümlüdür. (TMK.6.md.) Kural olarak, ispat yükü, kanunda özel bir düzenleme bulunmadıkça, iddia edilen maddi vakıaya bağlanan hukuki sonuçtan kendi lehine hak çıkartan tarafa aittir. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere, hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan, ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimsenin iddia ettiği olayları kanıtlaması gerekir.
Davacı kadın, dava konusu edilen ziynet eşyalarının davalıda kaldığını ileri sürmüş, davalı koca ise bir kısmının bozdurulduğunu, geri kalanının ise davacı tarafından götürüldüğünü savunmuştur. Hayat deneylerine göre olağan olanın bu çeşit eşyanın kadının üzerinde olması ya da evde saklanması, muhafaza edilmesidir. Diğer bir deyişle, bunların davalının ziynetlik ve iradesine terkedilmiş olması olağana ters düşer. Diğer taraftan, sözkonusu eşya rahatlıkla saklanabilen, götürülebilen nev"idendir. Onun için evden ayrılmayı tasarlayan kadının bunları önceden götürmesi, gizlemesi her zaman mümkün olduğu gibi evden ayrılırken de üzerinde götürmesi mümkündür. Bunun sonucu olarak normal koşullarda ziynet eşyalarının kadının üzerinde olduğunun kabulü gerekir.
Evlilik sırasında kadına takılan ziynet eşyaları kim tarafından alınmış olursa olsun ona bağışlanmış sayılır ve iadesi gerekir.
Davalı eş, bir kısım ziynetlerin düğünden sonra bozdurularak düğün masraflarının ödendiğini savunmuştur. Bu durumda davalı, bir kısım ziynetlerin bozdurulduğunu kabul etmiştir. Ancak, bu ziynetlerin davacının rızası ile bozdurulup, geri verilmemek üzere kendisine verildiği ve harcandığı hususu kanıtlanmadığından, davalı bu ziynetleri iade ve tazminle yükümlüdür.
Mahkemece, bu husus gözardı edilerek, davalıda olduğu sabit görülen (nakte çevrilen) ziynetler yönünden evlilik için sarfedildiği ve geri istenmesinin hakkaniyete uygun düşmeyeceği gerekçesiyle davanın reddine karar verilmesi doğru görülmemiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 27.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.