MAHKEMESİ : SAMSUN 1. AİLE MAHKEMESİ
TARİHİ : 05/09/2013
NUMARASI : 2012/884-2013/439

Taraflar arasında görülen nafaka davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacı vekili dilekçesinde; müvekkilinin dava dışı eşinden 2007 yılında boşandığını, müşterek çocuklar Y.. ve M.. E.."in velayetlerinin müvekkiline verildiğini, boşanma ilamı ile hüküm altına alınmış olan yoksulluk ve iştirak nafakalarının tahsili için müvekkilinin eski eşine karşı başlattığı takibin semeresiz kaldığını, hiçbir geliri bulunmayan müvekkiline anne ve babası olan davalıların ise yardımda bulunmadığını ileri sürerek; davalıların müvekkiline ayrı ayrı 500"er TL yardım nafakası ödemesine karar verilmesini talep etmiştir.
Davalılar cevap dilekçelerinde; kızları olan davacının yaşı nedeniyle çalışma imkanının bulunduğunu, öte yandan davacıya evlerini oturması için verdiklerini, ancak davacının komşuları ile geçinememesi üzerine evden ayrıldığını, torunları olan Yasemin"in okul giderlerinin kendileri tarafından karşılandığını savunarak, davanın reddini dilemişlerdir.
Mahkemece; davacının, boşanma ilamı ile bağlanan yoksulluk nafakasının tahsili için başlattığı takibin neticesiz kaldığı yönünde bir delil ibraz etmediği gibi çalışamayacak durumda olduğu yönünde bir iddiasının da bulunmadığı, ayrıca davalıların yaşları ve tespit edilen ekonomik ve sosyal durumları ile hakkaniyet ilkesi dikkate alındığında TMK. nun 364 ve devamı maddelerinde düzenleme konusu yapılan yardım nafakasına ilişkin koşulların oluşmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiş; hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı, davalıların kızı olup 1971 doğumludur.
TMK’ nun 364. maddesine göre; “Herkes yardım etmediği takdirde yoksulluğa düşecek olan üstsoyu ve altsoyu ile kardeşlerine nafaka vermekle yükümlüdür.”
Yine aynı kanunun 365. maddesinin 2. fıkrasında; “Dava, davacının geçinmesi için gerekli ve karşı tarafın mali gücüne uygun bir yardım isteminden ibarettir.” düzenlemesi yer almıştır.
Hukuk Genel Kurulunun 7.6.1998 günlü ve 1998/656E. 1998/688 K. sayılı ilamında da; "...yeme, giyinme, barınma, sağlık, ulaşım, kültür (eğitim) gibi bireyin maddi varlığını geliştirmek için zorunlu ve gerekli görülen harcamaları karşılayacak düzeyde geliri olmayanların" yoksul kabul edilmesi gerektiği vurgulanmıştır.
Yardım nafakası, aile bireylerini yoksulluk ve düşkünlükten kurtarmaya ilişkin bir nevi sosyal yardımlaşma olup ahlak kuralları ile geleneklerin zorunlu kıldığı bir ödevdir. Yardım nafakası isteyenin kusuru ile yardıma muhtaç duruma düşmüş olması, nafaka yükümlüsünü borcundan kurtarmaz. Aile bağlarının herhangi bir nedenle zayıflamış olması da yükümlülüğü ortadan kaldıran bir neden olarak düzenlenmemiştir. Bu nedenlerle kanun koyucu, yardım nafakasını kişinin ve toplumun vicdanına bırakmamış, kanuni bir ödev olarak düzenlemiştir.
Somut olayda; 41 yaşında olan davacının, gerek kendisinin, gerekse müşterek çocuk M.. E.."in rahatsızlığı nedeniyle çalışamadığı, kaldı ki davacının yaşı ve öğrenim durumu itibariyle çalışması halinde elde edeceği gelirin de en fazla asgari ücret seviyesinde olacağı, bu nedenle kira ve diğer giderlerini komşularının yardımı ile sağlamaya çalışan davacıya kaymakamlık tarafından sosyal yardım niteliğinde gelir bağlandığı, her ikisi de emekli olan davalıların ise Çarşamba ilçe merkezi ile Samsun il merkezinde davacının oturması için ev satın aldıkları, ancak bu yardımın daha sonradan davalıların insiyatifi ile sona erdirildiği, buna göre günün ekonomik koşulları da dikkate alındığında zorunlu ve gerekli ihtiyaçlarını karşılayacak derecede gelir elde edemeyen davacının yardıma muhtaç hale geldiği dosya kapsamı ile sabittir.
Öte yandan, boşanma davasında davacı lehine 50 TL yoksulluk nafakasına hükmolunduğu, bu nafakanın tahsilinin ve artırılması halinde ulaşabileceği miktarında, davacının yoksul olduğu gerçeğini değiştirmeyeceği de açıktır.
Bu nedenlerle mahkemece; davacı tarafça istenilen nafakanın, anne ve baba olan davalılar için kanuni bir ödev haline gelmiş olduğu gözetilerek, davacı lehine hakkaniyete uygun bir nafakaya hükmedilmesi gerekirken, yanılgılı değerlendirmeyle istemin tümüyle reddedilmiş olması doğru görülmemiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 17.03.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.